Released as a CD, Nov. 12, 1999
1 Springtime
2 Beginning and end
Dimitris Tigas, cello
Manolis Hadjimarkou, voice
Christos Zepishta, words and voice
3 Diary
Yiannis Argyropoulos, drums
Christos Kaltis, bass
Nikos Xirakis, glasses and voice
Kostas Pandopoulos, egotron and voice
Petros and Elisa Koutsopoulos, voices
4 Night Sea
5 From then till now
Yiannis Argyropoulos, drums
Christos Kaltis, bass
Nikos Xirakis, backgammon
Marietta Tiga, viola and voice
Christos Zepishta, Stathis Theocharakis, Panos Karaiskos, Petros and Elisa Koutsopoulos, voices
6 Reunion
Kostas Pandopoulos, mantoura, funnel and tape recorder
Nikos Xirakis, percussion and voice
7 Entropy
Christos Kaltis, bass
Christos Foulias, drums
Yiannis Argyropoulos, drums and voice
Eni Varouxi, recorder and voice
Nikos Xirakis, synthesizer, toy guitar and voice
Christos Zepishta, Christos Ninis, Maria Kazanidou, Vassilis Kastrounis, Kostas Anestis, Stefanos Dimitriou, Jani Kieft, Thanasis Chondros and Alexandra Katsiani, Petros and Elisa Koutsopoulos, voices
plus Costis Drygianakis, everything else
Assembled between May and September 1997
Cover by Irini Stefa
Four months intervene between May and August; four months of new ideas, mood for work, the moon between eucalyptus leaves, beers by the seaside and the demystifying of the past mirrored in younger eyes. Is it love, or a search for affirmation? Is love a search of affirmation? The journey into the unknown is an erotic experience. These are seven independent pieces with no common aesthetic orientation and -originally- with no intention of publication. Ideas were allowed to settle and finally collected in the post-optical landscapes, and yet these primordial recordings retain the frisson of novelty; something between the awakening of adolescence and the eye which blinks instinctively at the approach of a mosquito.
Entropy was first presented in a workshop by Theodore Antoniou, held by the Centre for Music Theatre in September 1997. Diary was broadcast in the summer of 1998 by the Volos Municipal Radio. Marietta brought about the rediscovery of the older recordings, as well as the particular use of these recordings. I believe she deserves the dedication of the whole album.
… as a press release
Sunny springtime -middle of May- it could, blossoming but also lava as the radios scout the randomness (and a world drawn by its technological achievements is just one of the many possibilities). Facing the sea (blue in the afternoon, black at night) but the closet is full of old pictures (and maybe old tapes). Returning voices. Depending on what are you seeking – these small villages are very beautiful, but its very difficult to take them with you for the winter.
At the street corner, farewell in the colourful crowd. “Few your words, jotted down on a piece of paper”. How many times beauty develops into a communication code? Sometimes, a right hand is in excess, but rarely we manage to acknowledge to the pressing conditions, indifferent to the possibilities of pressure to become work. As for the relation between temperature and heat, one could write a lot of pages (in a nice book entitled The thermodynamics of everyday life).
”Pointed towards music, words become two-edged swords” mentions the pianist Herbert Henck, presenting works by John Cage. Painted trousers function as mousetraps – and the role of a trap is not erotic, though it seems, sometimes. A little before dusk, we close the door not to miss the latest news, but with the old visions you cannot build a new myth.
The unfinished is somehow like a square – being the beginning of many streets. These pieces are also eroticative, not only interogative – let someone discover it, at last! And finally (though it is a shame to say it again) there are also more serious things than painted trousers.
Enjoy the listening
1 Άνοιξη
2 Αρχή και τέλος
Δημήτρης Τίγκας, τσέλο
Μανώλης Χατζημάρκου, φωνή
Χρήστος Ζεπίστα, στίχοι + φωνή
3 Ημερολόγιο
Γιάννης Αργυρόπουλος, τύμπανα
Χρήστος Καλτής, μπάσσο
Νίκος Ξηράκης, ποτήρια + φωνή
Κώστας Παντόπουλος, ίγκοτρον + φωνή
Πέτρος + Ελίζα Κουτσοπούλου, φωνές
4 Νυχτερινή Θάλασσα
5 Από τότε ως σήμερα
Γιάννης Αργυρόπουλος, τύμπανα
Χρήστος Καλτής, μπάσσο
Νίκος Ξηράκης, τάβλι
Μαριέττα Τίγκα, βιόλα + φωνή
Χρήστος Ζεπίστας, Στάθης Θεοχαράκης, Πάνος Καραϊσκος, Πέτρος + Ελίζα Κουτσοπούλου, φωνές
6 Αντάμωμα
Κώστας Παντόπουλος, μαντούρα, χωνί + μαγνητόφωνο
Νίκος Ξηράκης, κρουστά + φωνή
7 Εντροπία
Χρήστος Φούλιας, τύμπανα
Χρήστος Καλτής, μπάσσο
Γιάννης Αργυρόπουλος, τύμπανα + φωνή
Ένη Βαρουξή, φλογέρα + φωνή
Νίκος Ξηράκης, συνθεσάιζερ, πλαστική κιθάρα + φωνή
Χρήστος Ζεπίστα, Χρήστος Νίνης, Μαρία Καζανίδου, Βασίλης Καστρουνής, Κώστας Ανέστης, Στέφανος Δημητρίου, Γιάνι Κίφτ, Θανάσης Χονδρός + Αλεξάνδρα Κατσιάνη, Πέτρος + Ελίζα Κουτσοπούλου, φωνές
και ο Κωστής Δρυγιανάκης, όλα τα υπόλοιπα
Συναρμολογήθηκε από τον Μάη ως τον Σεπτέμβρη του 1997
Το εξώφυλλο είναι της Ειρήνης Στέφα
Ανάμεσα στον Μάη και τον Σεπτέμβρη μεσολαβούν τέσσερις μήνες με όρεξη για δουλειά, νέες ιδέες, φεγγάρι μέσα από τα φύλλα του ευκάλυπτου, μπυρίτσα δίπλα στη θάλασσα και απομυθοποίηση του παρελθόντος που καθρεφτίζεται στα μάτια των νεώτερων. Είναι έρωτας ή προσπάθεια επιβεβαίωσης; Είναι έρωτας η προσπάθεια επιβεβαίωσης; Το ταξίδι στο άγνωστο είναι μια ερωτική εμπειρία. Είναι εφτά αυτοτελή κομμάτια, χωρίς κανένα κοινό αισθητικό προσανατολισμό – και χωρίς καμιά πρόθεση να εκδοθούν, αρχικά. Οι πιο κατασταλαγμένες ιδέες μαζεύτηκαν στα μετα-οπτικά τοπία, όμως τούτες οι πρωτόλειες ηχογραφήσεις έχουν τελικά την ανατριχίλα του καινούργιου, κάτι ανάμεσα στο ξύπνημα της εφηβείας και στο μάτι που αντανακλαστικά κλείνει όταν το πλησιάζει ένα κουνούπι.
Η Εντροπία πρωτοπαρουσιάστηκε σε ένα σεμινάριο του Θόδωρου Αντωνίου, που οργανώθηκε από το Κέντρο Μουσικού Θεάτρου το Σεπτέμβρη του 1997. Το Ημερολόγιο παίχτηκε το καλοκαίρι του 1998 στο Δημοτικό Ραδιόφωνο Βόλου. Η Μαριέττα προκάλεσε τη ανακάλυψη των παλαιότερων ηχογραφήσεων, όπως επίσης και τη συγκεκριμένη χρήση αυτών των ηχογραφήσεων. Νομίζω πως δικαιούται την αφιέρωση ολόκληρου του δίσκου.
… ως δελτίο τύπου
Ζεστό ανοιξιάτικο μεσημέρι –μέσα Μαϊου- θα μπορούσε, μπουμπούκιασμα αλλά και λάβα καθώς τα ραδιόφωνα ανιχνεύουν το τυχαίο (και ένας κόσμος πνιγμένος από τις τεχνολογικές του κατακτήσεις αποτελεί απλά μια από τις πολλές πιθανότητες). Απέναντι είναι η θάλασσα (το απόγευμα μπλε, τη νύχτα μαύρη) αλλά το συρτάρι είναι γεμάτο παληές φωτογραφίες (και ίσως παληές κασέτες). Φωνές που ξανάρχονται. Ανάλογα τι γυρεύεις – είναι πολύ όμορφα αυτά τα χωριουδάκια αλλά είναι δύσκολο να τα πάρεις μαζί σου για το χειμώνα.
Στη γωνιά του δρόμου, αποχαιρετισμός μέσα στο πολύχρωμο πλήθος. «Λίγα τα λόγια σου, σ’ ένα χαρτάκι, προχειρογραμμένα». Πόσες φορές η ομορφιά εξελίσσεται σε επικοινωνιακό κώδικα; Καμιά φορά ένα δεξί χέρι περισσεύει, όμως σπάνια καταφέρνουμε να εκφράσουμε τις ευχαριστίες μας σε καταστάσεις που μας καταπιέζουν, αδιάφοροι απέναντι στις δυνατότητες της πίεσης να μετατραπεί σε έργο. Όσο για τη σχέση της θερμοκρασίας και της θερμότητας, πολλές σελίδες θα μπορούσαν να γραφτούν (σε ένα ωραίο βιβλίο με τίτλο «Η θερμοδυναμική της καθημερινής ζωής»).
«Στραμένες προς τη μουσική, οι λέξεις μοιάζουν δίκοπα μαχαίρια» γράφει ο πιανίστας Ηerbert Henck, προλογίζοντας συνθέσεις του John Cage. Τα ζωγραφισμένα παντελόνια λειτουργούν ως ποντικοπαγίδες – και ο ρόλος μιας παγίδας δεν είναι ερωτικός, κι ας μοιάζει καμιά φορά. Λίγο πριν νυχτώσει, κλείνουμε την πόρτα μη μας ξεφύγουν οι τελευταίες ειδήσεις, όμως με τις παλιές εικόνες δε χτίζεται ένας καινούργιος μύθος.
Το ημιτελές είναι κάπως σαν στρόγγυλη πλατεία – αποτελεί εκκίνηση πολλών δρόμων. Τα κομμάτια αυτά έχουν και ερωτικότητα, όχι μόνον ερωτηματικότητα – ας την ανακαλύψει επιτέλους κάποιος! Και εν τέλει (αν και ντροπή να το ξαναλέμε) υπάρχουν και σοβαρότερα πράγματα από τα ζωγραφισμένα παντελόνια.
Καλή ακρόαση