Released on October 29, 2019.
Contributors:
Texts and Voices:
Thanasis Chondros & Alexandra Katsiani, Thanos Kois, Costis Drygianakis
Musicians:
Mado Anastasiou, violin; Spyros Charmanis, guitar; Nicole Forlida, guitar, saxophone; Olya Gluschenko, camera, ocarinas, recordings; Elena Kakaliagou, French horn; Christina Kalogianni, recorder; Christos Kaltis, bass; Alexis Karavergos, guitar, piano, electronics; Panagiotis Karagounis, saz; Iro Kourtoglou, percussion, toy instruments; Haris Koutsokostas, electronics, balloon, glove; Manos Michaelides, electronics; Kostas Pandopoulos, guitar, clarinet, saz; Pavlos Pavlidis, saxophone, balloon, guitar; Marilena Petridou, percussion, toy instruments; Christos Pierros, percussion, toy instruments; Amalia Pierrou, percussion, toy instruments; Christos Tzitzimikas, voice; Tania Tsambazi, recorder, balloon; Lily Varaklioti, voice; Nikos Veliotis, cello; Athina Zachariadou, percussion, toy instruments; Lambros Zafeiropoulos, percussion, recordings; Agapi Zarda, trumpet, bass, toy instruments
plus
Costis Drygianakis, recordings, sound processing and everything else
Crafted between January 2018 and January 2019.
Cover painting: The silence by Vicky Vlachogianni
For listening and merchandising, there is the Bandcamp page
H Ομάδα Νέων του Avopolis, Nov. 6, 2019
Ο Κωστής Δρυγιανάκης συμπράττει με τον Θάνο Κόη των Lost Bodies και τους Θανάση Χονδρό & Αλεξάνδρα Κατσιάνη.
Σε ιδιαίτερα παραγωγική χρονιά εξελίσσεται το 2019 για τον Κωστή Δρυγιανάκη, ο οποίος επιστρέφει στο προσκήνιο με νέο δίσκο. Πρώτα δηλαδή ήρθε ένα χαμένο άλμπουμ από το 1989 σε συνεργασία με τον Κώστα Παντόπουλο ονόματι Ο Μύθος Του Πενθέα -στον απόηχο του κλεισίματος ενός πρώτου κύκλου δράσης για το συγκρότημα Οπτική Μουσική (πατώντας εδώ, μπορείτε να δείτε τι έγραψε γι’ αυτό στις σελίδες μας ο Χάρης Συμβουλίδης). Στη συνέχεια, επανεκδόθηκε σε βιβλίο/CD από τη Rekem Records το παλιό του CD-R από το 2006 Ο Χονδρός Και Η Κατσιάνη Στο Βουνό (δείτε εδώ), ενώ στο μεσοδιάστημα τον είδαμε και live στην Αθήνα, σε μια σύμπραξη με τη Σαβίνα Γιαννάτου και τον Έκτορα Μαυρίδη για ήχο, φωνή και …κεραμεική! (δείτε πατώντας εδώ την ανταπόκριση της Χριστίνας Κουτρουλού). Τέλος, κυκλοφόρησε και το βιβλίο Για τη Διαύγεια ανάμεσα στη Ταχύτητα και τη Διάρκεια: Ψίχουλα που Πέταξαν πίσω τους ο Θανάσης Χονδρός και η Αλεξάνδρα Κατσιάνη για να Βρουν Το Δρόμο, στο οποίο περιλαμβάνεται ολόκληρο το κείμενο της ομιλίας του στη γκαλερί ATOPOS CVC (Νοέμβριος 2018), για τη μουσική «γεωγραφία» των πράξεων του Θανάση Χονδρού και της Αλεξάνδρας Κατσιάνη από το 1981 ως το 2006 (τόσο με το Δημοσιοϋπαλληλικό Ρετιρέ, όσο και εκτός αυτού).
Τώρα, λοιπόν, ο Δρυγιανάκης παρουσιάζει έναν καινούριο δίσκο με τίτλο Η Προσέγγιση, ο οποίος τον βρίσκει να συνεργάζεται για τα περιεχόμενα κείμενα τόσο με τους προαναφερθέντες Χονδρό & Κατσιάνη, όσο και με τον Θάνο Κόη, γνώριμο από τη δράση των Lost Bodies. Τη μουσική υπογράφει ο ίδιος ο Δρυγιανάκης «με συνεισφορά απ’ όσους συμμετείχαν», όπως σημειώνει -και ανάμεσα στους τελευταίους βρίσκονται κάμποσα γνωστά ονόματα, όχι μόνο του εγχώριου πειραματισμού: ο Νίκος Βελιώτης με το τσέλο του, ο Χρήστος Τζιτζιμίκας στα φωνητικά, ο Κώστας Παντόπουλος στην κιθάρα, στο κλαρινέτο και στο σάζι, η Έλενα Κακαλιάγκου στο γαλλικό κόρνο κ.ά.
Η Προσέγγιση κυκλοφορεί ψηφιακά αλλά και σε CD (με 32σελιδο βιβλιαράκι, δίγλωσσο) από το label Ήχοι Κάτω Από Το Σπίτι. Το εξώφυλλο είναι δουλειά της Βίκυς Βλαχογιάννη και έχει τίτλο “Η Σιωπή”.
Frans de Waard for Vital Weekly, Nov. 11, 2019
Costis Drygianakis’ ‘The Approach’ is a sixty-seven-minute collage of sound many of which are produced by his friends on instruments, several of these playing electronics, but also voices play an important role, and, so at least I believe, also the computer as the final place where everything comes together. The texts, printed in Greek and English in the booklet, are dreams from Costis, but also observations about zoos, and something about a street. None of these texts seems to be recited as such, as part of the music. It doesn’t work like an opera or radio drama; they rather become part of the overall work, which I regard as a stream of sound, be they electronic, acoustic, spoken word or of concrete sound. Maybe there is an overall thematic approach to this, but then I may not see it. It is fascinating music, I’d say and Drygianakis knows how to play around with all the sounds at his disposal. Sometimes a section is a bit more orchestral, while others are more electronic, and more on a delicate balance together. It is a long work, and every time I played it, I wondered if it was necessary to such a length, but also every time I kept playing this until the end, so there is something that the composer is doing right here. It is, sonically speaking, a very rich work, filled with ideas and sound; never a dull moment.
Fontas Troussas in Δισκορυχείον, Nov. 28, 2019
Τον τελευταίο καιρό όλο και πιο συχνά γράφουμε εδώ στο δισκορυχείον, για τον Κωστή Δρυγιανάκη, τον πειραματιστή-συνθέτη από την Μαγνησία.
Να θυμηθούμε το βιβλίο «Για τη διαύγεια ανάμεσα στην ταχύτητα και τη διάρκεια / Ψ ί χ ο υ λ α / που πέταξαν πίσω τους ο Θανάσης Χονδρός και η Αλεξάνδρα Κατσιάνη για να βρουν το δρόμο» [Εκδόσεις οίκοι, Θεσσαλονίκη 2019], στο οποίο ο Δρυγιανάκης συμμετέχει μέσω κειμένου, την επανέκδοση του παλαιότερου άλμπουμ του «Ο Χονδρός και η Κατσιάνη στο Βουνό» [Rekem Records, 2019], την αρχειακή συνεργασία του με τον Κώστα Παντόπουλο στο «Ο Μύθος του Πενθέα / Βόλος 1989» [Hxoi kato apo to spiti, 2019], όπως και την κασέτα “Chained to the World” [Falt, 2018], για την οποίαν τα είπαμε τον προηγούμενο Μάρτιο. Όλα τούτα, και άλλα ακόμη (live κ.λπ.) δείχνουν πως ο Δρυγιανάκης βρίσκεται σε μια παραγωγική φάση, κάτι που, γενικότερα (για έναν καλλιτέχνη), αλλά και ειδικότερα (για έναν πειραματιστή) είναι πολύ σημαντικό, καθώς μόνον έτσι «ξεμπερδεύεις» με «πράγματα» που έχεις στο μυαλό σου (έχοντάς τα υλοποιήσει), πηγαίνοντας παρακάτω. Επί του προκειμένου έχουμε ένα ακόμη πολύ περιποιημένο εικαστικώς all paper CD (με δίγλωσσο booklet 32 σελίδων), το οποίον αποκαλείται «Η Προσέγγιση» [Hxoi kato apo to Spiti, 2019].
Η «Προσέγγιση» δομείται, κατά βάση, γύρω από τριών ειδών κείμενα, τα οποία υπογράφουν οι Θανάσης Χονδρός-Αλεξάνδρα Κατσιάνη, Θάνος Κόης (ex-Lost Bodies) και Κωστής Δρυγιανάκης. Τα κείμενα αυτά είναι διασκορπισμένα μέσα στο ηχητικό πλαίσιο, που κανονίζει ο Δρυγιανάκης, καθώς ακούγονται πότε το ένα και πότε το άλλο, και μετά ξανά το ένα και μετά ξανά το άλλο, σε μια ροή, που κάτι σηματοδοτεί και κάτι σημαίνει. Το πρώτο κείμενο έχει να κάνει με κάποιες σκέψεις των Χονδρού-Κατσιάνη σχετικές με τους ζωολογικούς κήπους, το δεύτερο προέρχεται από ένα διήγημα του Κόη υπό τον τίτλο “Σημεία τομής στο Παρίσι”, ενώ στο τρίτο ακούγονται όνειρα του Δρυγιανάκη (σε πρώτη φάση ημερολογιακώς καταγραμμένα).
Φυσικά καθ’ όλη τη διάρκεια των αφηγήσεων, πριν απ’ αυτές και μετά απ’ αυτές, είναι οι ήχοι εκείνοι που πρωταγωνιστούν, σ’ ένα μπροστινό ή πίσω πλάνο – ήχοι που προέρχονται από μια πλειάδα οργανοπαικτών (Νίκος Βελιώτης, Λάμπρος Ζαφειρόπουλος, Έλενα Κακαλιάγκου, Κώστας Παντόπουλος, Όλια Γκλουσένκο, Αλέξης Καραβέργος και πολλοί άλλοι) και οι οποίοι στα χέρια τού Δρυγιανάκη αποκτούν μιαν ενότητα, συνεισφέρουν σ’ ένα σχέδιο (ακουστικής) δράσης.
Δεν είναι εύκολο, φυσικά, να περιγραφεί το τι συμβαίνει σ’ αυτό το ηχογράφημα, που αναπτύσσεται σε 70 σχεδόν λεπτά. Εκείνο, όμως, που πρέπει να πω, είναι πως «Η Προσέγγιση» ακούγεται σαν ταινία – μέσω της ηχητικής μπάντας της δηλαδή. Η αφήγηση έχει ένα οργανόγραμμα, έστω και χαλαρό, που αναπτύσσεται πάνω στους άξονες, τους οποίους επινόησαν όσον αφορά στην pop, στα χρόνια του ’60, οι Musica Elettronica Viva βασικά, μα και άλλα σχήματα σε διάφορες μεριές του κόσμου.
Δεν είναι εύκολο να τιθασεύσεις ένα τέτοιο υλικό, να το ενοποιήσεις και να το κάνεις ν’ ακούγεται σαν «ένα», και μάλιστα σε μια τόσο μεγάλη χρονική έκταση. Απαιτεί ειδικές γνώσεις ηχο-σκηνοθεσίας, σεναρίου και ντεκουπάζ, και φυσικά μοντάζ. Ο Δρυγιανάκης τις έχει, καθότι διακεκριμένος… συν-θέτης δεκαετίες τώρα. Κι εδώ, στην «Προσέγγιση», βάζει τα δυνατά του προκειμένου να δώσει ένα ηχητικό έργο, που να μην είναι ερμητικό, που να μην είναι «δύσκολο» –με την προϋπόθεση να μπορείς να χαλαρώσεις, απομονώνοντας κάθε εξωτερική πηγή, που πιθανώς να σε αποσυντονίσει από το αφήγημα– ώστε, τελικώς, να το απολαύσεις.
Fotis Nikolakopoulos for The Free Jazz Collective, Apr. 9, 2020.
“Wild nature is charming, since it is simultaneously innocent and threatening, and it is innocent and threatening because it doesn’t abide to moral imperatives”
Drygianakis’ The Approach (Η Προσέγγιση in greek) is a work for a big orchestra that is accompanied by texts from Drygianakis himself, Thanasis Chondros, Alexandra Katsiani and Thanos Kois. This recording can be listened or even read. The texts have their own narratives and even thought they are seemingly totally different, the follow a path, a hidden trajectory behind the original stories they tell. Apart from the storytellers, there are 24 four musicians involved in the approach. In the highly idiosyncratic discography of Drygianakis this is probably his most ambitious work and, most certainly for me, his best.
The artwork from Vicky Vlachogianni, a painting called “The Silence”, incorporates the horrific stories children’s paintings many times imply. There are images from The Silence quite familiar for us in Greece, a country that has been transformed into a dumpster for humans trying to flee from war and disaster. We have to thank our politicians and the good old democratic E.U. for this. Vlachogianni’s artwork adds playful tension with its lush colors to the release.
As The Approach evolves I realized that the texts are at the forefront and the music is there to help them fully accomplish their role. At a first level the three different texts, presented mixed, seem different and asymmetric. But the more you listen, the more you connect the dots between them. They balance perfectly between a dada performance and a big scale cut-up reading. Quite easily, even in the same phrases you will find humor and despair. Irony and pathos, a big humanitarian feeling like the small passage in the beginning of this review.
All the musicians involved play their role perfectly. Either in big scale or sometimes in sole accompaniment, they operate as the gateway for the texts. While I’m writing these lines I realize that this is a modern day greek opera balancing between atmosphere and texture. The Approach has a lot to say to someone coming from this part of the planet but, in all modesty, also to someone coming from anywhere else. The final result -words and music- form an abstract, 100% personal view of our world here.
Spaul Bleaeck for toneshift, Dec. 20, 2019
I read the accompanying text simultaneously to listening through The Approach by Costis Drygianakis. I can’t recommend experiencing this contemporary orchestra any other way. Created from January 2018 through January 2019, now presented in a limited pressing of 300 copies. The two-track (each over a half hour) convoluted masterpiece includes a lengthy booklet in Greek and translated into English. Drygianakis brings his own journal texts to life. He is joined by Thanasis Chondros & Alexandra Katsiani reading from two essays and Thanos Kois reading from his novel. More than twenty musicians perform on the album! Everything from electronics to piano, guitar, horns and percussion to toy instruments, balloon, even a camera.
The cover art shows, centrally, a group of women in colorful impressionistic style. They are drying undergarments; perhaps over the side of boat. A house is shown, recessed, while an angelic form clips just within the upper left frame. A single die facing 1 dot up counterparts in the bottom right empty space. My first thought is that the art captures a patient passage perhaps of refugees. As I read and listen, I become uncertain as to the overall meaning of the transmission. Some plein air situation filled with tinkering seems to be the opening theme musically. The text commences: ‘The world of the zoo is rich in internal communication and symbolism. It embodies contradictions, combining the cold logic of science with the liveliness of wild nature, the laxity and enjoyment of play with the rigidity of limits.’
As the words weave between a critical analysis of zoos, Thanos’ prose fiction, and Costis’ personal travel and dream reflections, the whining, whirring tones arhythmically surface and recess. The head swims a bit. In the nineteenth minute of part I, there is a distinct atmospheric shift. The tone morphs into something much more mellow and subdued. There is, after some five minutes, more intertwined chaotic elements which abruptly drop into a text reading over an electronic pulse. The long-form established pacing unravels in the last six minutes of this first part. The ‘channels’ change more rapidly. Suspense builds.
The Approach Pt II commences with an announcement of sorts – sad news and outrage. By the time I return from my intermission cigarette, I have had a moment to begin to process the text. Zoos are compared to art museums. An encounter with law enforcement begets an isolated foreigner. Dreams recalled from a journal mingle with fictional dreams being crushed. Ultimately, the conflict has many meta interpretations. I can’t quite achieve a resting moral but life in it’s beautiful details contrasted with control, authority, classification. This is certainly through a tragedy. The elements remain present, shrill only now slower, with more space, and full of lament. For Greece and for those of international concern, the complicated abstractions form an altogether unforgettable deeply human narrative.
The broad collection of contributing parts of The Approach merges towards intentional obscurity. In the fuzzed borders between different geographical locations, different culture and societies, different peoples and perspectives even, questions emerge along with deep empathy. However, the lines are all blurred so as to render a shadowy ‘out-of-place’ experience. The jarring end of the text is countered with an appropriate musical fade. Listeners must then wrestle with the amalgam of nuances herein presented – no easy endeavor for this serious work.
Vangelis Poulios for Avopolis, early 2020
Θα λέγαμε ότι ο Κωστής Δρυγιανάκης «επιστρέφει» με την Προσέγγιση, αν υπήρχε η απουσία που μπορεί να στοιχειοθετήσει μια επιστροφή. Ο Δρυγιανάκης, όμως, δηλώνει διαρκώς παρών τα τελευταία χρόνια· δραστήριος πάντοτε και πεισματικά ερασιτέχνης, δηλαδή εραστής της ιδιαίτερης τέχνης του. Ήδη μέσα στο 2019, στο τέλος του οποίου βγήκε η Προσέγγιση, έχει κάνει άλλες δύο βουτιές στο αρχείο του για να κυκλοφορήσει ή να επανακυκλοφορήσει παλαιότερες δουλειές (για τις οποίες μπορείτε να ανατρέξετε σε αντίστοιχα κείμενα του Χάρη Συμβουλίδη εδώ και εδώ).
Αυτή η ιδιαίτερη τέχνη του Δρυγιανάκη φαίνεται να προϋποθέτει την έννοια του αρχείου· φαίνεται επίσης ότι χρειάζεται να φανταστεί τον καλλιτέχνη σαν έναν ακούραστο αρχειοθέτη: έναν ευφάνταστο μοντέρ, ο οποίος συνάπτει, συνενώνει και διαπλέκει μεταξύ τους διάφορες ηχητικές πηγές.
Ωστόσο, η εμπλοκή του αρχείου (όπως βέβαια και η γενικότερη παρουσία του Δρυγιανάκη στα μουσικά πράγματα) δεν έχει τόσο ή μόνο να κάνει με την ανάσυρση στην επιφάνεια κάποιων ξεχασμένων σπαραγμάτων του παρελθόντος. Η ίδια η μεθοδολογία που χρησιμοποιεί ο Βολιώτης συνθέτης δίνει στο αρχείο μια πιο δημιουργική ερμηνεία. Κι αυτό γιατί μια μέθοδος που συνίσταται στη συμπαράθεση ή αντιπαράθεση διαφορετικών αρχειακών ηχητικών πηγών (πηγών δηλαδή που προϋπάρχουν της στιγμής της σύνθεσης), μπορεί να μετατρέψει αυτές τις πηγές σε ολόκληρη ορχήστρα· την οποία ο συνθέτης-αρχειοθέτης συστήνει και κατευθύνει, με σκοπό να αφηγηθεί μια ιστορία.
Στα πλαίσια μιας τέτοιας αφηγηματικής λειτουργίας της σύνθεσης, τα νοήματα των ηχητικών πηγών ενισχύονται ή αποδομούνται, ενώ συχνά δημιουργούνται (μέσω, αλλά και λόγω της συμπαράθεσης / αντιπαράθεσης) νέα νοήματα, σε κάποιον βαθμό ανεξάρτητα από τα αρχικά. Για να συμβεί αυτό, για να εξυπηρετηθεί δηλαδή η αφηγηματική ροϊκότητα της σύνθεσης και η πλαστικότητα των νοημάτων της, ο συνθέτης-αρχειοθέτης χρειάζεται επινοητικότητα και επιδεξιότητα στην επιλογή και συρραφή των ηχητικών πηγών. Στοιχεία στα οποία ο Δρυγιανάκης έχει επανειλημμένα αποδείξει την επάρκειά του.
Πιο συγκεκριμένα, στην Προσέγγιση γράφει κάτι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως σπονδυλωτό ηχητικό μυθιστόρημα. Βασικοί άξονες στον δίσκο είναι τρεις λεκτικές αφηγήσεις: τα κείμενα Εισαγωγή στη Ζωολογικοκηπολογία (2001) και Κοινοτοπίες (2012) των Θανάση Χονδρού & Αλεξάνδρας Κατσιάνη (του Δημοσιοϋπαλληλικού Ρετιρέ), αποσπάσματα από το διήγημα Σημεία Τομής στο Παρίσι (2018) του Θάνου Κόη (των Lost Bodies) και κομμάτια από τα (ονειρολογικά) ημερολόγια του ίδιου του Δρυγιανάκη, από την περίοδο 2006-2012.
Οι αφηγήσεις αυτές εξελίσσονται σε συνέχειες, παρεμβάλλονται η μία στην άλλη, και στήνουν ένα πλέγμα το οποίο συμπληρώνει και συμπληρώνεται από τις ηχητικές επιτελέσεις, δηλαδή από ηχογραφήσεις πεδίου ή ηχογραφήσεις μιας παράξενης ορχήστρας, που αποτελείται από «τυπικά» όργανα (τσέλο, σαξόφωνο, κόρνο, κιθάρα, μπάσο, κρουστά κ.ο.κ.) και από λιγότερο τυπικά, όπως παιδικά όργανα, μπαλόνια ή γάντια. Ο αυτοσχεδιασμός, ή καλύτερα ένα αυτοσχεδιαστικό παιχνίδι, είναι μάλλον η βασική μέθοδος της εν λόγω ορχήστρας· κάτι που δίνει στο όλο πράγμα μια επιπλέον ζωηράδα και συντείνει στην τάση των συγκεκριμένων συνάψεων να αναζητούν ή έστω να μην αποκλείουν το αναπάντεχο.
Σε όλη τη διάρκεια των 68 λεπτών της Προσέγγισης, ο Δρυγιανάκης διατηρεί τη διερευνητική και ταυτόχρονα παιγνιώδη ματιά του, ενώ περιηγείται με αξιοθαύμαστη ευελιξία μεταξύ διαφορετικών προθέσεων, διαθέσεων, συνθέσεων και αντιθέσεων. Η αφήγηση που τελικά στήνει είναι πολυσυλλεκτική και πολυεπίπεδη, διαθέτει παλμό και φαντασία. Και, όπως συνήθως συμβαίνει με τις δουλειές του Δρυγιανάκη, ανταμείβει τον επίμονο ακροατή για την ακροαστική επιμονή του.