Released on May 28, 1999
μετα-οπτικά τοπία
δελτίο τύπου, 6.1.1999
Κάποιες μέρες έχει λιακάδα, αλλά συχνότερα βρέχει. Στο σπίτι έχει ησυχία, η πόλη όμως είναι γεμάτη ανθρώπους που κάνουν τόσα διαφορετικά πράγματα, σκέφτονται άλλα, μιλούν χωρίς να συνεννοούνται. Όταν μας αποδέχονται, χαιρόμαστε. Η λαμπερή βιτρίνα αντικατοπτρίζει το ανακατωμένο πλήθος. Τις χειμωνιάτικες νύχτες το σκοτάδι είναι γεμάτο ψιθύρους. Η ιδέα μιας Οπτικής Μουσικής είναι πια παρελθόν. Ωστόσο, η ζωγραφική με ήχους συνεχίζεται.
Υπάρχουν εξηγήσεις γι’ αυτή τη μουσική; Η τοπιογραφία της είναι γεμάτη «μετά»: μετα-μοντέρνα, μετα-βιομηχανική, μετα-ερωτική, μετα-επαναστατική, μετα-πειραματική, μετα-φεστιβαλική, μετα-μοναχική, μετα-οπτική, μετα-οτιδήποτε. Όχι, δεν είναι μια αναδρομική ματιά, νοσταλγικοί συναισθηματισμοί και απολογισμοί και τέτοια – είναι φρέσκο πράμα. Το «μετά» δηλώνει ένα τέλος και το τέλος δηλώνει πάντα και μια αρχή. Το παιχνίδι με το χρόνο (και η χρήση παλαιότερων ηχογραφήσεων) αποτελεί έναν αισθητικό άξονα.
Συνθέτω θα πει «βάζω μαζί». Το χαρακτηρίζουμε σα δημιουργική διαδικασία, αφήνοντας να εννοηθεί ότι η ακρόαση είναι μια διαδικασία παθητική. Υπάρχουν ισορροπίες στο σύγχρονο κόσμο; Οι ατέλειες των μαγνητοφώνων εξασφαλίζουν μια ποικιλία ηχοχρωμάτων. Για μερικούς ανθρώπους, η τέχνη γίνεται αυτοσκοπός καθώς περνούν τα χρόνια, και αυτό μπορεί να είναι ωρίμανση ή παρακμή. Η επικοινωνία (μια από τις σημαντικότερες λειτουργίες της τέχνης), πραγματοποιείται με τους δικούς της κανόνες, ανεξάρτητα από τις διαθέσεις, από τις προσπάθειες, από την μαστοριά του δημιουργού. Όταν δίνουμε την καρδιά μας, μας αγαπούν.
Τέλος, η υπέρβαση των ορίων λειτουργεί πολλαπλασιαστικά. Καλλιεργείται ως δεξιοτεχνία, αλλά όπως όλα τα πράγματα εκφυλίζεται από την κατάχρηση και εξελίσσεται με τη σειρά της σε όριο που αναζητά υπέρβαση. Λέμε πως δεν ακολουθούμε κανόνες κι αυτό είναι ένας ακόμη κανόνας. Γιατί δε βάζουμε όλοι την ίδια ποσότητα ζάχαρης στον καφέ μας; Στο βυθό έχει λάσπη και, ψάχνοντας, μπορεί να μάθεις τα μυστικά των παλιών ναυαγών.
Καλή ακρόαση
post-optical landscapes
a press release, ~6.1.1999
Some days there’ s sunshine, but mostly it rains. Indoors all is quiet, but outside the city is swarmed with people doing so many different things, thinking of yet other, speaking but not communicating. When we are accepted, we are happy. The shiny shopwindow reflects the confused crowd. On winter nights, the darkness is full of whispers. The idea of an Optical Music lies in the past. But painting with sounds goes on.
Can this music be explained? Its landscapes are populated by “post”: post-modern, post-industrial, post-erotic, post-revolutionary, post-experimental, post-festival, post-monastic, post-optical, post-whatever. Yet it’s not a retrospective view, nostalgic sentimentalisms and taking stock and so on – it’s fresh fruit. The “post” indicates an end and an end, as always, marks also a new beginning. Playing with time (along with the use of older recordings) constitutes an aesthetic axis.
To com-pose means “to place together”. We regard it as a creative procedure, implying that listening is a passive one. Is there a balance to be found in the contemporary world? The imperfections of tape-recorders ensure a variety of tone colours. For some people, art becomes an end in itself over the years, and this may mean either maturity or decadence. Communication (one of the prime functions of art) is subject to its own laws, independent of the intentions, the efforts, the craftsmanship of the creator. When we give our whole heart, we are loved.
Last not least, overstepping the limits has a multiplying effect. It can be cultivated as a skill, but like everything else it is degenerates with over-use, evolving in turn into a new limit, demanding to be overstepped. We say we obey no rules and this in itself constitutes another rule. Why don’t we all put the same amount of sugar in our coffee? In the depths there is mud and, if you search, you may learn the secrets of the ancient shipwrecks.
Have a nice listening
Spyros Papanastasatos wrote in the summer of 1999, in some fanzine:
«Ο Κωστής Δρυγιανάκης αναμιγνύει διαφορετικές, μέχρι και αντιφατικές επιρροές σε μια πολυφωνία ήχων, κατασκευάζοντας δυό εντυπωσιακών διαστάσεων κομμάτια σύγχρονης μουσικής. Μακριά από κάθε συμβατικότητα, αυτή είναι μια απόπειρα για μια νέα μουσική γλώσσα, που δεν είναι ούτε κλασσική, ούτε ηλεκτρονική, ούτε τζαζ, ούτε ατμοσφαιρική, ούτε τίποτα ενδιάμεσο από αυτά. Τα κομμάτια είναι πέρα από προσδιορισμούς, μαγευτικά πολύπλοκα, συναισθηματικά και πειραματικά ταυτόχρονα. Κάτι νέο και φρέσκο και ταυτόχρονα αρχέγονο στην αναζήτηση του. Ένα περιπετειώδες, προκλητικό άλμπουμ, γεμάτο εκπλήξεις, που εξερευνεί τα όρια της μουσικής και όμως παραμένει προσβάσιμο, απολαυστικό σε όλες του τις πτυχές και τις ανατροπές. Συνιστώμενο για ακροατές που αναζητούν περιπέτειες!»
During the 1980s and 1990s, Greek composer Costis Drygianakis worked within a group called Optical Music. Therefore Post-Optical Landscapes was a way for him to move to something else. This album contains two pieces of a little over 30 minutes each — two suites. “Sound collage” is not an expression that can do justice to Drygianakis‘ work, but there is no better term to describe his technique. The composer used preexisting recordings (some dating as far back as 1976), made some more specifically for this project, and combined them, treated them, and composed them into a striking assemblage. Through the process, he blurred distinctions between recycling, composing, and collaging. Recorded improvisations are recomposed, composed bits of music are recontextualized. Dozens of contributors appear throughout the work, playing violin, flute, percussion, synthesizers, toys, and mostly singing and talking. Snippets of Greek texts can be heard, traditional Greek and Arabic singing, laughs, shouts, etc. Post-Optical Landscapes is part musique concrète, part sound collage, and part audio art, but belongs to none of these categories, being as unclassifiable as some of the works coming out of the Québecois collective Avatar (especially Jocelyn Robert‘s early CDs) or some German hörspiel. Even though no narration is involved, the piece seems to unfold following a dramatic purpose. The listener, trying to organize what is heard in order to find “meaning,” is taken on an impressive audio ride: Tension builds up, crisis happens, temporary peace settles in, etc. It gets confusing at times and, honestly, it would take many attentive listens to start to understand the composer’s numerous artistic choices. Fascinating and very strongly recommended. Released in a limited run of 850 copies.