Matt Atkins & Costis Drygianakis: Late April
Released as a cassette tape and digital download by Coherent States, Oct. 1, 2020
From the label page:
It is quite possible, if not certain, that any biographical entry will refer to Costis Drygianakis as an experimental musician. We would do the same. He himself, in a recent article of his regarding the meaning, or more precisely, the definition of experimental music, goes as far as to question even the very existence of experimental music itself. We linger on a sentence in Costis’ text, one which we read over and over: “The experiment, in every way, is connected to the present”. Let’s hold that thought. Since the first days of the label, we were certain that we would someday propose a collaboration between Costis Drygianakis and Coherent States, for reasons that are, in a nutshell, summed up in the vast admiration we have for his work over the years, from his rather improvisational project Optical Musics (1984-1994) and our all time favorite ambience of “Hours and Seasons” cassette (1993) to the eerie ghosts of his “Blown Into Breeze” LP (2013). It was always bound to happen. And as with all appropriate moments, it didn’t come until it came. When we were holed up in our homes. Literally. At the end of April. In the present. In the place to where the experiment must be connected in every way.
Matt Atkins is a sound artist / experimentalist / owner of Minimal Resource Manipulation label / percussionist / photographer from London, who specializes in loops, found sounds, contact microphones and imprinting emotions borne from landscapes and sounds he has experienced into his own music. Just as it happened on his trip to India, in January 2020, when few things foreshadowed a savage present of social distancing. The conversations of two restless spirits during troubled times is perhaps the only presence in which the experiment provides results. “Late April” is the outcome of this artistic communication between Marathos and London, via mail, and one that finds the two artists reworking each other’s sounds, each on a side of the cassette. The result herein, like a beautiful surprise, heralds Costis’ return to an -abandoned for a while- electro-acoustic composition, with four tracks on side C which are in direct communication with the fragile and deconstructed melodiousness of Matt’s four tracks on side M of the cassette. The dialogue between the two is intense, lost in a harmonious coexistence of hazy and blurry sounds where it’s often exquisitely difficult to distinguish whose part preceded and whose followed.
Frans de Waard for Vital Weekly, late Oct. 2020.
[…] And finally, a cassette by the omnipresent Matt Atkins and less present Costis Drygianakis, with collaboration through the mail. Drygianakis every once in a while delights us with some fine musique concrète meets the world of rock and classical music into dense collages of sound, while Atkins is best known for his work with small sounds, percussion, loops and hiss. They traded back and forth sound material and in the end, each did a bunch of mixes, four by each, spanning each an entire side of the cassette. Drygianakis is responsible for the ‘C’ side and Atkins for the ‘M’ side. I must admit I didn’t notice that at first (I was thinking that ‘C’ side meant I missed out on ‘A’ and ‘B’ side), as on the first round of listening to it all sounded pretty coherent. But upon closer inspection it turned out that on the first side, Drygianakis musique concrète details play an important role; there are many layers of sounds and effects to treat them, offering the big fields of sustaining sounds and a multitude of smaller events, such below and above the surface. In the Atkins approach, I would think it is all clearer and open-ended. Here the details are revealed because it is all sparser but by no means any less. Both sides seem to be in opposition to each other and show how the same material can be used to achieve different results. Well-done! (FdW)
Fontas Troussas on Δισκορυχείον, Dec. 26, 2020
Ηχητικά απρόοπτα
Το αθηναϊκό, βασικά κασετο-label Coherent States (λέμε «βασικά», γιατί κατά καιρούς τυπώνει και σε άλλες φόρμες) έχει έτοιμη την πιο νέα του MC, που αποκαλείται “Late April” (2020) και που μοιράζεται ανάμεσα σε δύο πειραματιστές, τον γνωστόν μας Κωστή Δρυγιανάκη και τον όχι γνωστόν μας Βρετανό Matt Atkins. Στο φύλλο της κασέτας υπάρχουν δύο κείμενα γραμμένα στα αγγλικά από τους δύο συνθέτες, τα οποία αξίζει να μεταφέρουμε κι εδώ.
Πρώτα του Atkins: «Τον Ιανουάριο του 2020, ενώ ταξίδευα στην Ινδία, ο Κωστής κι εγώ ανταλλάξαμε κάποια μηνύματα στα σόσιαλ μίντια, σχετικά με τα αξιοθέατα και τους ήχους που βίωνα στο ταξίδι. Αυτή η ανταλλαγή ήταν η ουσία τής συνεργασίας μας και κάπως έτσι αποφασίσαμε, κατά τη διάρκεια αυτών των συνομιλιών, να κάνουμε μερικά θέματα μαζί. Κανείς μας δεν θα μπορούσε να προβλέψει, λίγους μήνες αργότερα, το παγκόσμιο λοκντάουν, που επί του παρόντος ζούμε και οι δυο μας, ανεξάρτητα από τη χώρα που βρισκόμαστε. Ο Κωστής κι εγώ, λοιπόν, εκμεταλλευτήκαμε την ευκαιρία να χρησιμοποιήσουμε αυτό το χρόνο παραγωγικά κι έτσι ανταλλάξαμε μερικά αρχεία ήχου, για να τα χρησιμοποιήσουμε σε νέες συνθέσεις. Ο ένας θαυμάζει το έργο του άλλου και γι’ αυτό ενθουσιαστήκαμε με την προοπτική να δημιουργήσουμε κάτι μαζί. Τα θέματα, που παρουσιάζονται εδώ, είναι το αποτέλεσμα αυτών των ανταλλαγών».
Και ο Κωστής Δρυγιανάκης: «Η Ελλάδα και η Μεγάλη Βρετανία ακολούθησαν διαφορετικά μονοπάτια αναφορικά με την αντιμετώπιση της νόσου κοβίντ, αλλά ορισμένες φάσεις συνέπεσαν στην πράξη. Όντας σε κατάσταση αυτοαπομόνωσης, αν και, γενικά, σε ευνοϊκές συνθήκες, αναλάβαμε ένα έργο που το συζητήσαμε επί μακρόν, ώστε να δημιουργήσουμε θέματα χρησιμοποιώντας ο ένας τους ήχους του άλλου, έχοντας το διαδίκτυο υπέρ μας για να εξαλείψουμε τη φυσική απόσταση. Έχουμε φτάσει λοιπόν σε μια σειρά συνθέσεων, οι οποίες είναι προσεκτικά χτισμένες από ήχους, που συνεισφέραμε αμοιβαία, φθάνοντας στο σημείο να διακρίνεται πολύ δύσκολα το μέρος ποιου προηγήθηκε και ποιου ακολούθησε. Ελπίζουμε ότι έχουμε επιτύχει ένα ουσιαστικό μείγμα κι ένα συνεκτικό αποτέλεσμα».
Το άκουσμα διαθέτει πολλά στοιχεία αυθορμητισμού, είναι εικονοκλαστικό οπωσδήποτε (μέσα στην απτή αποσπασματικότητά του), ανακατεύοντας field recordings, ήχους και όργανα, φωνές σε διαφορετικές γλώσσες και ηλεκτρονικό μανιπουλάρισμα, προετοιμάζοντας και οριοθετώντας weird περιβάλλοντα, χαοτικά να τα πούμε, μέσα από τα οποία ξεπετάγεται ένα … παραμύθι. Το παραμύθι, που θα συνθέσει για τον εαυτό του ο εκάστοτε ακροατής. Στην πλευρά του Κωστή Δρυγιανάκη το… παραμύθι το δικό μου είναι περισσότερο εξουθενωτικό, περισσότερο βαβελ-ικό, με στοιχεία παρανοϊκο-ονειρικά. Στην πλευρά του Matt Atkins το παραμύθι αποκτά άλλες διαστάσεις (η αρχή του έφερε στη μνήμη μου την εισαγωγή από το «Φράγμα» του Δήμου Μούτση), πιο νατουραλιστικές, πιο φυσικά υποβλητικές, που λένε τέλος πάντων μιαν ιστορία με… μάλλον λιγότερα απρόοπτα.