Itinerary / Διαδρομή
Limited edition 3-inch CD by More Mars, June 2012
Music for the exhibition of Manolis Yiannadakis with the same title in Mylos, Thessaloniki, January 2000, reassembled for the needs of a 3-inch CD in February 2012.
(Costis Drygianakis and Manolis Yiannadakis in the opening of the exhibition)
Contributors (in alphabetical order):
Manolis Ballis, voice; Bharat Gupt, voice; Christos Kaltis, electric bass; Stavros Kouskouridas, clarinet, recorder; Nicolas Malevitsis, noise; Kostas Pandopoulos, egotron with metronome; Christos Papageorgiou, violin, bowl, rainstick; Martha Papathanassiou, voice; Dimitris Pitsioris, voice; Salmonela, barking; Giannis Stathis, voice; Marietta Tiga, viola, voice; and Costis Drygianakis, everything else.
Plus sounds sampled from: Atavism, Craving for flesh, private publication 1999; Richard Wagner, Tannhauser (choir and orchestra of Deutsches Oper, Berlin, conducted by Otto Gerdes), Deutsche Grammophon 1969; Apostolos Kaldaras, Arga, einai pia arga, from the album Ta orthodoxa, ΕΜΙ 1978; Manolis Kalomoiris, “Levendia” symphony (Volos Symphony Orchstra conducted by Semion Kogan), unpublished recording 1998; Johann Sebastian Bach, Kantatas 1: BWV 4, 150, 196 (choir and orchestra of Bach Collegium Japan conducted by Masaaki Suzuki), Bis 1998; Alban Berg, Lulu suite, Altenberger lieder & Three pieces for orchestra (London Symphony Orchestra conducted by Claudio Abbado), Deutsche Grammophon 1971; Sevdim aman (sung by Aliki Lambrou, Artemis Tsikrikaki, Frosini Papadimitriou and Amersoula Geka) from the album Meres mousikis: Dimotiko tragoudi, Sinasos – Lyra 1992; Nikos Touliatos, Percussion oracle on death, Ektopia 1999
Cover artwork by Manolis Yiannadakis (from the Diadromi installation/exhibition). Graphic design by the More Mars team.
Press release by the More Mars team
To our Nous series, Costis Drygianakis contributes a track that is based on the music composed for the installation by Manolis Yiannadakis with the same title (Διαδρομή,translation: itinerary), that was presented in the Mylos Gallery, Thessaloniki, in January 2000. In the version of the installation the music, 14 pieces of about 2 minutes each, was played out of 14 tape players in loops, accompanying slides projected inside a kind of a corridor. The spatial arrangement and the sound volume made each piece audible only when the spectator approached the corresponding slide. These 14 pieces were created round the turn of the Millennium, recycling recordings from the album post-optical landscapes and from the music for the Spyros Vrachoritis’ play No man’s land (Brecht in exile), as well as material from new, unpublished compositions. The version at hand is a rearrangement of these 14 pieces, creating a longer composition, similarly intended to be played looped. This last re-compositional process took place in February 2012.
Costis Drygianakis was born in Volos, and there he lives today. He is a gifted composer of the Greek avant-garde and electroacoustic music scene. His musical activity started becoming known in the middle 80’s under the name “Οπτική Μουσική” (Optical Musics), a project rather than a band. Later turning to a solo career, he has released some of the most radical and adventurous music of our ages. His music is based on the use of recorded media, ranging from analogue tapes to contemporary sound samples, and similarly ranging from conceptual juxtapositions to wild sonic manipulations. His sound palette is an eclectic mix of the most diverse materials, including acoustic instrumentation, electronics, musique concrete, spoken word and folk music. As he once stated, not only he approaches music as a source of images, but equally utilizes concepts of the visual arts as compositional tools. In addition to his activity as a composer, he has also been the artistic director of the (currently inactive) Greek experimental label “Εδώ” (“Here” records).
Frans de Waard for Vital Weekly, 838, June 2012
This piece was already commissioned in 2000 for an installation and Costis Drygianakis asked fourteen fellow musicians to give him two minutes of sounds which would played in loops, along with slides inside ‘a kind of corridor’. Drygianakis also uses sampled from others (Richard Wagner, Alban Berg and greek music). In February of this year he re-composed his piece using all of these sounds (which include lots of voice material, electric bass, noise (courtesy of Nicolas Malevitsis), recorder, egotron with metronome, violin, bowl, rainstick, barking and so on. This new version may be layering various bits over eachother, but it still has that modern music feeling to it. It sounds rather as a piece for a small ensemble than as a collage of sounds put together using modern techniques. Quite fascinating stuff going on here. Hard to say who does what, and while modern classical music is not always my cup of tea, I though this was all rather nice indeed. Nineteen strong minutes of music. (FdW)
Julien Heraud for Improv Sphere, July 2012
Peu connu à l’étranger, Costis Drygianakis est l’un des acteurs les plus importants de l’avant-garde grecque depuis le milieu des années 80 environ, notamment dans les domaines de la “musique optique” , de la musique électroacoustique et du collage sonore. Pour cette nouvelle publication, Drygianakis se base sur une installation sonore éponyme de Manolis Yannadakis qui a pris place en 2000 à Thessaloniki. Il s’agissait d’un long couloir où quatorze pièces musicales accompagnaient chacune une diapositive. Quatorze boucles d’environ deux minutes que le public entendait indépendamment les unes des autres dès qu’il se plaçait face à une diapositive.
C’est environ dix ans plus tard que l’artiste sonore Drygianakis décide d’assembler et de recoller les morceaux (mais je ne sais pas s’il s’agit de boucles récupérées de l’installation ou s’il sen ‘inspire seulement) pour une autre pièce musicale, destinée cette fois à une large diffusion plus qu’à une installation/performance qui réclame une structure d’accueil particulière. Ainsi renaît Diadromi (mot qui signifie “itinéraire”), sous une autre forme…
Sur le mini-CD publié par le label more mars, on retrouve l’idée de tableaux sonores diffusés en boucle, Drygianakis colle avec précision et minutie des matériaux hétérogènes, très hétérogènes même… Des sons instrumentaux, électroniques, bruitistes, créés par lui-même ou un de ses multiples collaborateurs, des spots publicitaires, des extraits de discours, des samples de musique traditionnelle, de Bach, Wagner, etc. La palette est extrêmement riche, les tableaux très variés et hétéroclites, et facilement, on s’étonne autant qu’on admire l’agilité et la dextérité avec lesquelles Costis Drygianakis a su composer cette fresque sonore.
Diadromi est une pièce itinérante et circulaire sans fin ni début (ce qui pourrait, malgré son aspect franchement expérimental et avant-gardiste, l’apparenter à une nouvelle forme de musique rituelle), une pièce réellement destinée à être écoutée en boucle (ce que la courte durée de vingt minutes facilite), qui se termine sur la même note de violon que celle qui l’ouvre. Une construction sonore linéaire mais non-narratives où les tableaux s’enchaînent tout en se superposant, où une mélodie de jazz soutient un journaliste, où les bruits les plus étonnants se juxtaposent à des mélodies fantomatiques.
Une pièce pleine de mystères sonores et visuels qui se révèlent au fil des écoutes et au gré de l’imaginaire, exceptionnellement riche de couleurs, de textures, des juxtapositions osées, et surtout, d’ambiances hétéroclites toujours surprenantes et inattendues. Recommandé!
Stylianos Tziritas for the Avopolis portal, Oct. 3, 2012
Η Διαδρομή έρχεται να εντυπώσει σε δίσκο τη μουσική του Κωστή Δρυγιανάκη για την ομώνυμη έκθεση του Μανώλη Γιανναδάκη στη συμπρωτεύουσα (τι όρος…) το 2000. Ο Δρυγιανάκης βέβαια είχε φτιάξει 14 διαφορετικές συνθέσεις για την έκθεση, διάρκειας 2 λεπτών έκαστη, οι οποίες αναμεταδίδονταν σε επανάληψη από ισάριθμα μικρά μαγνητόφωνα διασκορπισμένα μέσα στον χώρο. Εδώ ενοποιεί αυτές τις 14 συνθέσεις σε μία, με συνολική διάρκεια 19 λεπτά και 55 δευτερόλεπτα.
Η ενοποίηση κρίνεται επιτυχής ακριβώς διότι όποιος προσεγγίσει τον δίσκο δίχως γνώση των παραπάνω στοιχείων θα αντιληφθεί τη Διαδρομή ως ένα συμπαγές σύνολο. Ο Δρυγιανάκης έχει το εξής μοναδικό στοιχείο ως συνθέτης: η (χρόνια) εντρύφησή του στον πειραματικό χώρο και ειδικότερα στη musique concrète και στην ηλεκτροακουστική έκφανση της avant-garde τρέχει παράλληλα με μια (κυριολεκτικά) μοναδική γνώση της εγχώριας παραδοσιακής και εκκλησιαστικής μουσικής, με προσφορά μάλιστα και σε επίπεδο ταξινόμησης μα και έκδοσης. Ίσως θυμάστε άλλωστε (οι φανατικότεροι αναγνώστες του Avopolis) τις εδώ κριτικές του σε αρχειακού τύπου εκδόσεις με σπάνια ηχητικά ντοκουμέντα της δημοτικής μας μουσικής.
Αυτό λοιπόν το στοιχείο της πορείας του δίνει στον Δρυγιανάκη τη δυνατότητα να κινηθεί με σπάνια ευελιξία στη Διαδρομή. Για παράδειγμα, δεν καταφεύγει ποτέ στον θόρυβο, στο noise ή στην εμπλοκή ψηλοσυχνοτικών δομών για να καλύψει κενά σύνθεσης και ροής. Αντιθέτως –και με περίσσια λιτότητα– αρμολογεί το άλμπουμ ως μια πορεία ήχων που κατ’ αρχήν σπανίως ζορίζουν τα αυτιά (με εξαίρεση μια στιγμή μετά το δέκατο λεπτό, διάρκειας λιγότερης των 60 δευτερολέπτων). Το mastering τώρα του δίσκου μπορεί μερικές φορές να κινείται στο όριο για τις υψηλές συχνότητες, αλλά σε αποζημιώνει η θαυμάσια δουλειά στη μίξη: η ροή μαγνητοταινίας, φυσικών οργάνων και φωνών (που ποικίλουν από mash up αναγγελιών/εξαγγελιών μέχρι βουδιστικά μάντρα) οδηγεί χωρίς το άγχος της κορύφωσης –κλασική νεύρωση πολλών πειραματικών και ειδικότερα post-rock σχημάτων– σε μια τροχοδρόμηση που στόχο έχει όχι τη συλλογή ήχων, αλλά το συνειρμικό μοντάζ.
Θα ακούσετε έτσι τον Στράτο Διονυσίου (“Αργά, Είναι Πια Αργά”) αλλά και τον Μανώλη Καλομοίρη (“Συμφωνία Της Λεβεντιάς”, από τη Συμφωνική Ορχήστρα Βόλου σε διεύθυνση Συμεών Κόγκαν) να παρελαύνουν από τα ηχεία σας, σε καμία όμως περίπτωση αυτό δεν γίνεται με μια λογική «κοίτα πόσο καλά μπορώ να το κάνω». Ίσα-ίσα, ο Δρυγιανάκης υπηρετεί τον εξ αρχής σκοπό της musique concrète: την αναπαράσταση της ζωής μέσω μιας σύνθεσης όχι τόσο βασισμένης στη μουσικότητα, όσο στην πραγματική διάσταση του φαινομένου που ονομάζουμε ήχο. Εξαιρετικό άλμπουμ για τους θιασώτες του ιδιώματος.
Xaris Symvoulidis for the magazine Ήχος & Hi-Fi, Nov. 2012
Itinerary was selected by the music magazine Sonic as one of the best albums of 2012, in the Jan. 2013 issue (reproducing a part of Stylianos Tziritas’ text)
Fontas Troussas for the Jazz & Τζαζ magazine, Feb. 2013
