Released as an LP, Nov 20, 2013
Side Α
Part one («Sixth of December»)
Part two
Side Β
Part three
Part four
Contributors:
Stathis Theocharakis, piano, keyboards; Nikos Veliotis, cello; Lilly Varaklioti, voice; Manos «Ego Death» Michaelides, electronics; Tasos Stamou, zither; Stylianos Tziritas, clarinet; Dimitris Aitopoulos, guitar; plus Costis Drygianakis, everything else
Prerecorded voices used: Riki van Boeschoten, Manolis Gerasis, Vaggelis Chortarias, Marcel Duchamp, Eleni Drygianaki, Manolis Drygianakis, Sonya Katasonova, Maria Katasonova, Olga Parfenova, Kostas Pandopoulos, Eleni Barboudaki, Thanassis Pandopoulos, Maria Pandopoulou, Ioanna Touloupi, Eleftheria Nikoliadi, Dimitra Xenaki, Erica Gutenschwager
Prerecorded groups used: Kalorifeur, Fits No More, Club 2.13 Athens, Volya (directed by Galina Sysoeva), Regenburger Domspatzen (conducted by Theobald Schrems)
Crafted from November 2012 till March 2013; additional processing from March till August 2013. Mastered for vinyl by Christophe Grote-Beverborg.
Produced with the support of Tasos Stamou and Marios Moras.
The title, along with its lettering, is borrowed from Public Image Ltd. Second Edition, Virgin VD2512
Cover drawings by Vasso Voulgari; Graphic design done with the help of Apostolia Palaska; printed by Palmos, Volos
Frans de Waard for Vital Weekly (910), Dec. 2013
The name Costis Drygianakis didn’t immediately rang bells here, but I learned that he worked as Optical Music in the 80s, which was more a project than a real band. In 1999 he released two ‘radical’ solo electro acoustic works and later on worked with the cellist Nikos Veliotis. Since there have been a few more releases, such as ‘Diadromi’ (see Vital Weekly 838). Now he has a privately release, with four long tracks, which are inside the world of electro-acoustic music, but which seem to deal extensively with ‘stolen’, ‘found’ or otherwise acquired recordings. There is a complete list on the insert of the record. Maybe some of this stuff was handed to him by his friends – for instance: Nikos Veliotis, Stylianos Tziritas, Tasos Stamou, Stathis Theocharakis, Lilly Varaklioti and Dimitris Aitopoulos – or maybe some that he taped himself. It all happens in the organization of these sounds, the composition as such, and that’s a great one. His sound sources are field recordings, acoustic instruments, electronic sounds and voices. It’s all put together with great care and patience, and it seems to be in a constant movement. Maybe not unlike a radio play, but more abstract and a bit more alien. It’s not easy to say what it is, rock deconstructions, ambient music, electro-acoustic music, musique concrete, but for all I know this is an excellent record. Heavily textured and layered, with finely shifting moods – dark, light, shady, open – this is a wonderful record. Quite a daring move to release this yourself, I thought, but then, also with great confidence and trust in what he made. (FdW)
Yiannis Plohoras for the Greek portal Mic, Dec. 5, 2013
Τον Κωστή Δρυγιανάκη τον γνώρισα πίσω στα 80ς ως τον ηχολήπτη/καταγραφέα της πρώτης κασέτας του, αχέμ, μεταντανταϊστικού σαλονικιώτικου σχήματος Δημοσιοϋπαλληλικό Ρετιρέ, μιας ιδιοσυγκρασιακής συνεύρεσης (μη) καλλιτεχνών που απέδωσε μια σειρά από πολύ ενδιαφέρουσες ηχογραφήσεις κι έδωσε και κάποιες, εχμ, συναυλίες ή, να το αποδώσουμε καλύτερα, έκανε κάποια δρώμενα.
Επίσης λίγο αργότερα, ως ιθύνοντα νου υπό το όνομα Οπτική Μουσική του δίσκου Τόμος 1, ενός κολλάζ ατμόσφαιρας, ήχων, χιούμορ, νοσηρότητας και λέξεων, μ’ όποια σειρά καλύπτει τον καθένα. ‘Οταν τελικά βρεθήκαμε κι από κοντά, τέλη 90ς, είχε μόλις δημιουργήσει τη δισκογραφική εταιρία “Εδώ” στη γενέτειρά του, το Βόλο για να κυκλοφορήσει δικά του δημιουργήματα (τότε το δίσκο Μετα-Οπτικά Τοπία), καθώς και πράγματα που περισσότερο ή λιγότερο ελλειπτικά, συμπορεύονταν με το μουσικό του ένστικτο. Ποιο είναι αυτό, σε αφουγκράζομαι να ρωτάς αδαή αλλά γενναίε σέρφερ που αποφάσισες να διαβάσεις για κάτι που πιθανόν δεν ξέρεις.
Τον Κωστή, εικάζω, τον ενδιαφέρει το τυχαίο. Το ξεκούδουνο. Συγκεκριμένα, η αυθεντικότητά τους ως γεγονότα. Τον συναρπάζει κάτι που ήταν και τώρα υπάρχει μόνο σαν καταγραφή. Εκείνο το ήταν το ενσωματώνει σε ηχογράφηση του τώρα, εξίσου κατά το δυνατόν τυχαία και αυθεντικά με το ήταν, μιξάρει το αποτέλεσμα και μας το δίνει. Δεν είναι οι νότες, νομίζω είναι η αίσθηση. Ποιά είναι αυτή δηλαδή, επιμένεις να διαβάζεις φίλε σέρφερ, κάνεις κι ερωτήσεις, βλέπω.
Είναι κάτι που αποτυπώνεται με ανάλαφρο χιούμορ και προκαλεί το σηκωμένο σου φρύδι. Η ανέλπιστη ικανοποίηση του από δυο τρία φληναφήματα να προκύψει το ωραίο. Φτιάξε τώρα μόνος σου κι άλλες τέτοιες συναφείς προτάσεις, το κυκλώνουμε το πράγμα.
Σκέψου ήχους από πιάνο, πνευστά ή έγχορδα (εδώ: Στυλιανός Τζιρίτας κλαρινέτο, Νίκος Βελιώτης τσέλο, Στάθης Θεοχαράκης πλήκτρα, Τάσος Στάμου ζίθερ, Δημήτρης Αϊτόπουλος κιθάρα), ατάκες από οικογενειακές ή φιλικές στιγμές, παλιές προχειροηχογραφημένες στιγμές από τζαμαρίσματα πιθανόν του ενός απογεύματος (εδώ: Kalorifeur) ή από κάποιες χαμένες στη μοναδικότητα της στιγμής συναυλίες (εδώ: των Fits No More και των Club 2.13 Athens, ορίστε, ούτε που θα τους είχα ακούσει αλλιώς όλους αυτούς), βάλε γεννήτριες ήχου να γεμίζουν ή ν’ αδειάζουν από συχνότητες το χώρο (εδώ: Κωστής Δρυγιανάκης και Μάνος Μιχαηλίδης), α και μια αιθέρια γυναικεία φωνή ίσως; (εδώ: Λίλυ Βαρακλιώτη), πλησιάζουμε. Πιάσε κι ένα κομμάτι απ’ το Metal Box των Public Image Ltd κι απομόνωσε ένα στίχο, είναι όλοι ένας κι ένας (εδώ: απ’ το Careering). ‘Εχεις και τον τίτλο του δίσκου σου. Τύπωσέ τον μόνος σου (εδώ: όλες οι πληροφορίες στο ένθετο) και βουαλά.
Σου φαίνεται εύκολο, ενδιαφέρον, πλάκα έχει; Λες να δοκιμάσεις κι εσύ; Ο Δρυγιανάκης πρώτος θα σε επικροτούσε, το χιούμορ, όπως είπαμε, δεν του λείπει κι είναι γλυκύτατη ψυχοσύνθεση, τον έχω γνωρίσει, το ξανάπαμε.
Μετά, το μόνο που, πιθανόν, λείπει είναι η κριτική μου, φίλε σέρφερ. Αντέχεις συγκινήσεις;
Αλλά ποιός ξέρει; Ένας καινούργιος Δρυγιανάκης μπορεί να γεννήθηκε κάπου εκεί έξω, ακούγοντας το δίσκο ή διαβάζοντας αυτά εδώ.
Είθε να μην μας τελειώσουν ποτέ.
Α, ναι, βαθμολογία: μετράμε ανακατωμένα ως το 10… … … και στοπ!
Fontas Troussas for Diskorychion, Dec 19, 2013.
Επικοινωνούμε με τον Κωστή Δρυγιανάκη από το 1987. Μου το θύμισε ο ίδιος, όταν είχαμε συναντηθεί στο Σόλωνος-Μασσαλίας πριν κάποια χρόνια. Διατηρούσε δηλαδή στη μνήμη του το γεγονός πως του είχα στείλει (όντως) γράμμα στο Βόλο, εκείνη την εποχή (τέλη ’87), ψάχνοντας για το πρώτο LP της Οπτικής Μουσικής. Μου είχε ταχυδρομήσει, τότε, την… 517η κόπια από τις 1000 που είχε τυπώσει, όπως αργότερα μου έστελνε στο Jazz & Τζαζ και τις υπόλοιπες ηχογραφήσεις (από την Δίσκοι ΕΔΩ ή… αλλού), μέχρι και την… προτελευταία του (τούτην εδώ http://diskoryxeion.blogspot.gr/2013/05/blog-post_9.html). Πριν λίγες ημέρες περνώντας από το A Strange Attractor ο Νεκτάριος μού… ενεχείρισε κόπια βινυλίου (την 341η από τις 350), την οποίαν είχε αφήσει στο δισκάδικο, για την πάρτη μου, ο Κωστής Δρυγιανάκης. Τον ευχαριστώ (όπως και κάθε έναν που στέλνει τη δουλειά του στο δισκορυχείον). Χαίρομαι γι’ αυτές τις σχέσεις (ακόμη και όταν μένουν σ’ ένα πρώτο επίπεδο), επειδή διατηρούνται χρόνια. Να έχεις μιλήσει μια-δυο φορές μ’ έναν άνθρωπο, κι επειδή υπάρχει αλληλοεκτίμηση να σου παραδίδει προς κρίσην τη δουλειά του.
Ακούω τον Δρυγιανάκη στο “Blow into breeze” [Ανεξάρτητη Παραγωγή, 2013] με την μεγαλύτερη έκπληξη από ποτέ· κι αυτό δεν είναι τυχαία κουβέντα, επειδή η μουσική τού βολιώτη ηχο-διαχειριστή, από τη φύση της, έχει ενσωματωμένο μονίμως το στοιχείο της έκπληξης. Το πρώτο κομμάτι που έχει τίτλο «Μέρος πρώτο (‘Έκτη Δεκεμβρίου’)», και το οποίον καταλαμβάνει περί τα 3/5 της πλευράς, ξεκινά με εντυπωσιακό τρόπο, οριοθετώντας ένα κάπως noisy Floyd-ικό σκηνικό, πριν το κρεσέντο διαρραγεί προς έναν κυκεώνα υπόκωφων θορύβων, αναλογικών synths και φωνών. Στο τρίτο τμήμα τής σύνθεσης (περί συνθέσεως πρόκειται, με την κυριολεκτική σημασία της λέξης) τα ηλεκτρονικά βγαίνουν μπροστά (παρότι από το… βάθος ακούγονται σαν σε… όνειρο ήχοι κανονικών οργάνων), πάντα σ’ ένα abstract, υποβολιμαίο σκηνικό. Το «Μέρος δεύτερο» που κλείνει την πρώτη πλευρά αφηγείται μία κάπως industrial ιστορία (δεν είναι εύκολο να μαντέψεις πάντα το πάνελ των… δολιοφθορών του Δρυγιανάκη), μέσα από την οποία ξεπετάγονται ανερμάτιστοι φυσικοί ή μη ήχοι. Εκρηκτικά κρεσέντι και χαμηλού volume περιβαλλοντικές νύξεις, που συμπλέκονται με το κλαρινέτο του Στυλιανού Τζιρίτα ή το zither του Τάσου Στάμου, πριν καταλήξουν σε πιο free-improv-noisy καταστάσεις. Δύο tracks είναι χαραγμένα και στη δεύτερη πλευρά του long-play. Το «Μέρος τρίτο» ξεκινά με κάπως τσιτωμένους ηλεκτρονικούς ήχους, σ’ ένα concrete πλαίσιο, επί του οποίου παρεισφρέουν ή φαίνεται να παρεισφρέουν… πιο κανονικά όργανα. Η ένταση και η οξύτητα της συγκεκριμένης εγγραφής προκαλεί ένα χαοτικό σύμπλεγμα ήχων και φωνών που φέρνει στη μνήμη εγγραφές του περίφημου INA-GRM από τη δεκαετία του ’70. Ο δε ψάλτης, στο θορυβώδες background, θα μπορούσε ν’ ακούγεται και σαν νύξη στα… προκεχωρημένα έργα του Μιχάλη Αδάμη της ιδίας εποχής. Το «Μέρος τέταρτο», στο πρώτο μισό του, είναι ένα track cosmic/kraut αισθητικής (Cluster π.χ.), με ενισχυμένo βαθύ… βομβώδες background. Στο δεύτερο μισό ρωσικές field recordings να υποθέσω (αν και ό,τι και να υποθέσεις, αναφορικώς με τις ηχητικές πηγές που χρησιμοποιεί ο Δρυγιανάκης και οι οποίες, άπασες, καταγράφονται στο ένθετο, πιθανώς, διαψεύδεται!) δίνουν τη σκυτάλη σ’ ένα cinematic, thriller cinematic, ηχοσκηνικό, με το πιάνο του Στάθη Θεοχαράκη να καλύπτεται πίσω από αλλεπάλληλες στρώσεις εκκωφαντικού αυτοσχεδιαστικού υλικού (η electronic-jazz των MEV της ύστερης εποχής είναι ένα καλό ανάλογο), πριν αναγκαστικώς οδηγηθούμε στην ηρεμία και περαιτέρω στη σιωπή… Ένα εξαιρετικό LP.
Xaris Symvoulidis, Ηχος & Hi-Fi magazine, i. 484, Jan. 2014
Το Blown into Breeze κυκλοφορεί ανεξάρτητο, συχνάζει μόνο σε ράφια βινυλίων και έχει ήδη μετρήσει τη μάξιμουμ απήχησή του σε 350 αντίτυπα. Πρόκειται για ένα «πακέτο» άριστα εναρμονισμένο με τον Κωστή Δρυγιανάκη, τον οποίον -μέσα στα χρόνια- έχουμε συναντήσει ως Οπτική Μουσική, ως εκλεκτό εκπρόσωπο των εγχώριων πειραματιστών, ως μελετητή της εκκλησιαστικής μουσικής μα και του δημοτικού τραγουδιού. Στο Blown into Breeze έχουμε vα κάνουμε με τη musique concrète έκφανση των ανησυχιών του, μα και με τη γενικότερη ματιά του στην ηλεκτροακουστική avant-garde, η οποία αποτυπώνεται με πλήθos τρόπων: μέσω τσέλου (Νίκος Βελιώτης), κλαρινέτου (Στυλιανός Tζιρίτας), τσίτερ (Δημήτρης Αητόπουλος) και μερικών άλλων οργάνων, μέσω μιας αέρινης γυναικείας φωνής (Λί- λυ Βαρακλιώτη), μέσω ηχογραφημένων ατακών από προσωπικές στιγμές, μέσω αποτυπώσεων από πρόχειρα (φετινά) τζαμαρίσματα με τους Kalorifeur, μέσω αποσπασμάτων από παλιές συναυλίες με τους Fits No More στον Βόλο (2001) και με τους Club 2.13 Athens στο Μικρό Μουσικό Θέατρο (2002). Ένα απίθανο κολάζ οργανωμένο σε τρία άτιτλα μέρη, όπου μεγάλος πρωταγωνιστής αναδεικνύεται το τυχαίο, όπως φιλτράρεται από τη ματιά, την αισθητική μα και το ένστικτο του Δρυγιανάκη, ο oποίος πριμοδοτεί τόσο το χιούμορ, όσο και αυτήν την εντύπτωση της «ευχαρίστησης» που σου μένει σαν απόσταγμα ακρόασης.
Julien Heraud for Improv Sphere, Feb. 2014
Costis Drygianakis est certainement l’un des acteurs grecs les plus intéressants de la musique concrète d’après le peu que j’ai déjà entendu. Il compose une musique électroacoustique très personnelle, notamment sur le dernier LP qu’il vient de publier, Blown Into Breeze, basée non pas sur des enregistrements “concrets”, mais principalement sur des enregistrements instrumentaux d’amis, ainsi que des interviews. Outre les pré-enregistrements instrumentaux, plusieurs musiciens ont également participé à la réalisation de cette pièce en quatre parties, parmi lesquels on peut trouver Nikos Veliotis (violoncelle), Stylianos Tziritas (clarinette), Manos “Ego Death” Michaelides (électronique), Dimitris Aitopoulos (guitare), Stathis Theocharakis (piano, clavier), Lilly Variaklioti (voix), et Tasos Stamou (cithare). Et dans les enregistrements assemblés et manipulés, on retrouve également des musiciens et des artistes tels que Marcel Duchamp, Angharad Davies, Coti K., Rodhri Davies, et de nombreux instrumentistes grecs.
Les sources sonores sont très variées, et sont la plupart du temps sur support analogique je pense (cassette et bande magnétique). Avec tout ce matériel sonore, Costis Drygianakis assemble, colle, édite et compose au final une grande symphonie sonore très abstraite composée néanmoins de sons instrumentaux principalement. Avec Blown Into Breeze, le compositeur grec propose aux auditeurs une plongée vraiment immersive dans le son, dans le son des instruments et dans des atmosphères intimes et personnelles. Toutes les sources, même et surtout si elles sont idiomatiques, sont éditées et assemblées de manière à se déparer de leur signifiance pour n’être plus que du son pur, au même titre qu’une composition abstraite réalisée par ordinateur.
Drygianakis a composé ici une symphonie grandiose et monumentale, une symphonie purement sonore, avec des textures très riches et variées, des écarts de dynamiques et d’intensité très forts. La structure des pièce est basée sur des évolutions narratives qui progressent selon des critères d’abstraction et d’immersion, ou d’intensité et de volume. On va du calme épuré avec une seule voix au gros collage monumental avec une dizaine de sources assemblées pour former un cluster et une masse sonore nuageuse et énergique. Les sources sont reconnues par moments avant d’être noyées dans un nuage acoustique.
Une composition vraiment belle, riche, fraiche, et étonnante. Drygianakis a élaboré son propre langage (qui m’a un peu fait penser à Karren d’Olivia Block pour le peu que je l’ai écouté), une sorte de musique concrète acoustique, une nouvelle musique concrète où les instruments sont au premier plan, mais pour des qualités purement sonores et atmosphériques. Puissant, détonant, intelligent, et frais surtout. Conseillé.
Xaris Symvoulidis for the Avopolis portal, Mar 2014
Eίχα ακούσει από τον Δεκέμβρη το Blown Into Breeze και ήδη από τότε το βρήκα ως ένα απίθανο δείγμα musique concrète α-λα-Δρυγιανάκης. Παρά έτσι τις «δυσκολίες» αυτού του μουσικού είδους για το ευρύ κοινό και τη διακριτική παρουσία των 350 βινυλιακών αντιτύπων της έκδοσης, αίσθησή μου ήταν πως επρόκειτο για μία από τις καλύτερες εγχώριες κυκλοφορίες του 2013.
Δεν ήμουν ωστόσο προετοιμασμένος για τις θεραπευτικές του ιδιότητες. Ή έστω τις καθαρτήριες, αν προτιμάτε έναν όρο που δεν κινδυνεύει να ανακατευτεί με τα new age πίτουρα.
Η πρόσφατη απώλεια ενός αγαπητού προσώπου με ώθησε να επισκεφτώ ξανά τα αυλάκια του Blown Into Breeze, γνωρίζοντας πως αφορμή για να ξαναδουλευτεί μια πληθώρα παλαιότερου υλικού –οδηγώντας στη δημιουργία του δίσκου– στάθηκε ο θάνατος της μητέρας του Δρυγιανάκη, Ελένης (η φωνή της υπάρχει παρεμπιμπτόντως κάπου ανάμεσα στις φωνές που ακούμε στο άλμπουμ, από μια ηχογράφηση του Ιανουαρίου 1984). Έχοντας λοιπόν πιο έντονα κατά νου τη συγκεκριμένη παράμετρο, με ξάφνιασε η ολότελα διαφοροποιημένη εντύπωση την οποία μου άφησε η ακρόαση: ενώ δηλαδή τον Δεκέμβρη έκλεισα με ένα χαμόγελο, απολαμβάνοντας τη διάταξη του υλικού και τους ευρηματικούς τρόπους οργάνωσης/αποδόμησης/αναδόμησης του Δρυγιανάκη, έμεινα τώρα με την αίσθηση μιας οδυνηρής μα συνάμα καθαρτήριας γαλήνης.
Παράλληλα, βρήκα την όλη «αφήγηση» κάπως πιο συνεκτική μέσα στον φύσει διάσπαρτο χαρακτήρα της. Με κάποιον δηλαδή τρόπο, οι συνέπειες και οι προβληματισμοί της απώλειας –και όχι η ίδια ή η θλίψη που τη συνοδεύει, έχει σημασία αυτή η παρατήρηση– αποτέλεσαν έναν πιο ευδιάκριτο συνδετικό αρμό μεταξύ των πάμπολλων θραυσμάτων. Πέρασα μερικές μέρες απέναντι στο word μου, προσπαθώντας να κάνω λιανά τι εννοώ, μέχρις ότου βρήκα ό,τι έψαχνα στη συνέντευξη που πήρε ο Βαγγέλης Πούλιος από τον Δρυγιανάκη (εδώ): «η αίσθηση του κατάλληλου ξεπηδά κάποια στιγμή από μόνη της».
Πράγματι, αυτό ακριβώς εννοώ μιλώντας για συνοχή: όχι την παρουσία μιας προμελετημένης δομής –εδώ κυριαρχεί άλλωστε το τυχαίο– μα το εκπληκτικό τάιμινγκ με το οποίο αναδύονται στοιχεία της όλης τετραμερούς δημιουργίας, ως αυτοσχέδιες πυξίδες που βοηθούν τον ακροατή να πορεύεται δίχως την αίσθηση ότι χάθηκε στις ακατανόητες προσωπικές αναζητήσεις του δημιουργού. Το τσέλο του Νίκου Βελιώτη και το κλαρινέτο του Στυλιανού Τζιρίτα αποτελούν τέτοιες «πυξίδες» (ίσως γιατί μου είναι οικεία;), το ρώσικο συγκρότημα Volya της Έδρας Εθνομουσικολογίας της Κρατικής Ακαδημίας Τέχνης του Βορόνεζ (ίσως γιατί τραβάει το αυτί;), ο ψάλτης Βαγγέλης Χορταριάς κάπου στο τρίτο μέρος, αλλά και η φωνή της Λίλης Βαρακλιώτη, το πιάνο του Στάθη Θεοχαράκη και το τσίτερ του Τάσου Στάμου.
Αντιλαμβάνομαι ασφαλώς ότι το κείμενό μου αντανακλά κάτι καθαρά υποκειμενικό, μια οπτική γωνία στο Blown Into Breeze διαθλασμένη μέσω ενός προσωπικού βιώματος, το οποίο κανείς αναγνώστης δεν μπορεί να τσεκάρει ή να αναπλάσει. Ωστόσο θα ήθελα να τονίσω πως την αποτίμηση δεν τη βασίζω εκεί: το άλμπουμ λειτουργεί και δίχως τέτοια προαπαιτούμενα, οδηγώντας σε μια διαφορετική ίσως μα και πάλι συναρπαστική «ανάγνωση», ενώ η προαναφερθείσα συνοχή δια του κατάλληλου δεν χρειάζεται καμία αφετηρία εκκίνησης προκειμένου να γίνει διακριτή. Χώρια που βγάζει σε μια αυθύπαρκτη ωραιότητα, πάντα βέβαια με τους όρους του musique concrète αισθητικού παιχνιδιού και με παρούσα την αίσθηση του χιούμορ που διακατέχει τον Κωστή Δρυγιανάκη ως άνθρωπο και δημιουργό.
R. Dittmann for Bad Alchemy, i. 82, Jun 2014:
Ich stürze zeitabwärts, zuerst noch mit Nikos Veliotis als Haltegriff, mit dem Drygianakis 2001 bei absurd auftauchte. Aber dann immer weiter über Δίχως Άμφια (1999 auf EDO), das er mit Stathis Theocharakis einspielte, bis zu Optical Musics und Τόμος 1, ihrer 1987 bei Alli Poli erschienen LP. Dieser Geniestreich war schon ganz vom Gestaltungswillen des damals 22-jährigen Drygianakis geprägt, und die Adresse war damals schon Volos in Thessalien. Dorthin führt er auch diesmal, in das inzwischen eingemeindete Nea Anchialos und da auf den alten Friedhof, auf dem sein Onkel begraben ist. Dessen Stimme und eine Reihe weiterer, Operngesang von Lilly Varaklioti, dazu Klänge der Bands Kalorifeur und Fits No More und der Improvisationsgemeinschaft Club 2.13 (mit Angharad & Rhodri Davies und natürlich Veliotis) sind Ingredienzen eines Gefühls- und Erinnerungssturmes, den Drygianakis dröhnend und mit stramm plonkenden Lauten verwirbelt. An Transparenz ist da nicht zu denken, es flirren die geräuschvollen Fasern eines tumultarischen Dreamscapes, einer plunderphonischen Mixtur mit starkem autobiographischem Bezug. Erst in ‘Part two’ setzt sich der Staub soweit, dass nach einem Vogelstimmenintermezzo (oder sind das Whirlies?) und weiteren noisigen Bausteinen die Improvisation eines Esembles mit Piano & Keyboards (Theocharakis), Cello (Veliotis), Electronics, Zither, Gitarre und vor allem der Klarinette von Stylianos Tziritas ganz in den Mittelpunkt rückt. Sie läuft in Gänsegeschnatter der Klarinette und einem Vokalloop aus und endet mit einer zugeschlagenen Autotür. Der dritte Teil hebt wieder höchst unruhig an, mit Schlagzeuggeschepper und Synthieschwingungen in hoher Drehzahl. Dem folgt Hohlraumrumoren wie bei Organum, durchschweift von orthodoxem liturgischem Gesang und einem Motettenhauch der Regensburger Domspatzen bis hin zu einem Diktum von Duchamp. Wummernd, knisternd, schleifend geht es weiter, interpunktiert von russischen Brocken, Cellostrichen, einer Kinderstimme und vor allem Synthieklingklang, als Mixtur, die aufs Ende zu brausend acceleriert. Die Spannung in dieser Musik von Computer und Sampler einerseits und Stimmen und Instrumentalklängen andererseits, die lässt sich, wenn man den Hinweisen von Drygianakis folgt, zurückführen bis auf den Gegensatz der urbanen bulgarischen Flüchtlinge, die 1907 Nea Anchialos gründeten, zu den später von den kargen Höfen und Weiden zugezogenen Griechen. Hier ergibt das eine eigentümliche und faszinierende Betrachtung über die prekären griechischen Verhältnisse und über die Vergänglichkeit, die ein Großmütterchen schon mal den legendären Widerstandskämpfer Aris Velouchiotis (1905 – 1945) mit der Mutter Gottes verwechseln lässt.
Nick Cain for The Wire magazine, 2014
An ambitious four part, 40 minute composition, which locates itself in the hazely defined territory between electroacoustics and musique concrete. Costis Drygianakis’ Blown into Breeze teems with dramatic incident and detail. Which is not surprising given the amount of sound sources it uses. In addition to recordings of a specially convened improv septet, featuring cellist Nikos Veliotis among others, Blown Into Breeze deploys recordings of the composer’s family and friends in conversation at different points over the past 30 years, samples of LPs of choral groups or Greek and Russian ethnic music, live recordings of two other improv ensembles, and even an interlude of Marcel Duchamp speaking. Though much of the composition’s conceptual nuances will only be discernible by those fluant in Greek, it plays like a disquisition on the linkages between one’s musical and personal identity, or even an abstracted self-portrait in musical form. Certainly it strongly conveys a sense of the blurring of the boundaries between art and life, and of music as rooted in personal and social history and everyday lived experience.
Brian Olewnick for Just Outside, June 2, 2014
Much fun on creamy white vinyl, this. A riotous assemblage of sound, Drygianakis corralling swatches from numerous performances,m taped voices and other sources, combining it with music generated by Stathis Theocharakis (piano, keyboards), Nikos Veliotis (cello), Lilly Varaklioti (voice), Manos ‘Ego Death'[ :-)] Michaelides (electronics), Tasos Stamou (zither), Stylianos Tziritas (clarinet) and Dimitris Aitopoulos (guitar). “Instead of a press release”, Drygianakis provides a poignant and sharp essay revolving around his experiences in the local cemetery of his hometown, Nea Anchialos. where his uncle was interred in 2009. It’s both very moving and very aware of the surrounding world–the history of the area up to and including the current crisis–as reflected in the comings and goings of visiting families, the items left behind (and often stolen), the way those items reflect changing mores, for instance the candle replacements that “burn” longer, allowing an excuse for fewer visits…
It begins with some heavy, rich chords amidst wooly static and other atmospherics, a little reminiscent of GY!BE, but quickly tumbles into more varied terrain, with quivering throbs, voices, a soprano, sounds sourced from god-knows-where, much more, stirred into a fine, near-chaotic stew. I’m not sure if the cemetery essay is inducing the eerie sensations here, but the latter stages of the first track lend themselves rather well to images of Lovecraftian chittering in an ossuary. “Part two” (of four) is sparer, though still churning–low, rotating thrums buttressing thin whistles. Quick drop-puts, distant, vague voices, a low-pitched clarinet, cricket-like sounds, zither, imported strings–all file through, overlapping, managing to make some sense, beautifully deployed. This approach continues in the next cut with different elements (including what seems to be some church-based chanting) but maintaining a large interior space feeling and that eeriness, though that wears out its welcome a little bit. The final cut gets back on track with dense, dark electronics opening into a light space with cello dabs, voice blips and other scattered sounds flitting about, escalating to a massive assault, dropping abruptly away to steps, faint cello and hollow voices.
Strong, exciting work, I’m anxious to hear more.
Jesse Going for Crow with no mouth, Nov. 7. 2014
“Scatter Concrete”
Is this living / blown into breeze / scatter concrete / the jagged metal bad life.
Costis Drygianakis has been making music for several decades, documenting his projects sporadically, and generally escaping the notice of most outside of Greece. I first head him about a decade ago on his duo release with Nikos Veliotis, 28/04/2001, on the fantastic Absurd imprint. That duo, recorded in a theater in Athens, can scarcely prepare you for the maximalist approach of blown into breeze – in 2001, Veliotis’ cello and Drygianakis’ tape recorders are purled, entwined and teased out, their sound signal of the reductionist practices in play in Europe at that time. Veliotis and Drygianakis have remained collaborators over the years, and Veliotis can be heard in the sweep and span of blown into breeze, along with scores of others.
Pressed to point to an analogous experience of Drygianakis’ fluid, restive syncretism, I keep thinking of Godard, particularly my viewing of his 2011 Film Socialisme. Drygianakis’s sonic assemblage is similarly prismatic and fractured, jump-cut yet fluid, and sourced from media ranging from low-fi vinyl and corrupted tape, to present-day studio mélangeing and mangling. Godard’s film predictably irritated many with its integration of iPhone and digital photography, not to mention the chopped and spliced manner of its editing. While Godard is many years Drygianakis’ senior, both offer a perspective of life-review, more patchwork than summa, with an intense feeling of personal history nonetheless. Drygianakis does this with several decades of retrieved detritus – grabs of conversations, lectures, clutches of FMP-flavored free improv, liturgical music, computer noise, and more. Structuring his piece in four parts, Drygianakis is not averse, unlike many of his concrète counterparts, to dramatic peaks, the whole mash-up at times rising to crescendi that, like every element of the work, are quickly blown away.
“blown into breeze” takes its title from PIL’s 1979 metal box construction Second Edition, a spliced and layered collage that similarly used improvised material as base tracks, and owns, like Drygianakis’ composition, a sense of great care for both its discrete elements and its overall form.
Drygianakis’ process may mean we will see only a trickle of releases in the coming years; all the more reason you should hear this one.
