Κ/Λ

A new LP just came out. It’s a split LP, an initiative by Lambros Zafeiropoulos (who did the λ-side). I did the κ-side. Lambros and me we are working in a pretty similar manner; collaborators include Orfeas Kappa (clarinet), Agapi Zarda (trumpet), Evangelos Kyrantzoglou (guitar), Marilena Petridou (percussion), Amalia Pierrou (percussion, voice), Christos Kaltis (bass), Nicole Forlida (accordion), Spyros Charmanis (feedbacking), Olya Gluschenko (recordings, kitchen), Nikolai Gluschenko (recordings, voice), Zhenya Kuznetsov (voice), Chrysanthi Diakogianni (lullaby), Dawn Stevens (voice). The LP has been mastered by Christoph Grote-Beverborg (D&M) and pressed and printed at R.A.N.D. Muzik in 180gr vinyl. It is the official first release of the new label Hxoi Kato Apo to Spiti! (Including sound samples)

Last times have been toooooo productive! 🙂

Μόλις κυκλοφόρησε ένα νέο βινύλιο. Είναι ένα “σπλιτ” που έγινε με πρωτοβουλία του Λάμπρου Ζαφειρόπουλου (που έκανε την όψη λ, ενώ εγώ έκανα την όψη κ). Με τον Λάμπρο δουλεύουμε με αρκετά παρόμοιους τρόπους, ενώ στον δίσκο συνεργάστηκαν οι Ορφέας Κάππα (κλαρίνο), Αγάπη Ζάρδα (τρομπέτα), Ευάγγελος Κυραντζόγλου (κιθάρα), Σπύρος Χαμάνης (ανάδραση), Χρήστος Καλτής (μπάσσο), Μαριλένα Πετρίδου (κρουστά), Αμαλία Πιέρρου (κρουστά, φωνή), Όλια Γκλούσενκο (ηχογραφήσεις, κουζίνα), Νικολάι Γκλούσενκο (ηχογραφήσεις, φωνή), Ζένια Κουζνετσόβ (φωνή), Ντων Στήβενς (φωνή), Χρυσάνθη Διακογιάννη (νανούρισμα). Ο ήχος προσαρμόστηκε για το βινύλιο από τον Κριστόφ Γκρότε-Μπεβερμποργκ (Δ&Μ, Βερολίνο) και τυπώθηκε στο εργοστάσιο Ρ.Α.Ν.Δ. στη Λειψία σε βινύλιο 180 γραμμαρίων. Είναι η επίσημη πρώτη έκδοση της νέας εταιρείας Ήχοι Κάτω Από Το Σπίτι! 🙂 Δείγμα ήχου ΕΔΩ

Οι τελευταίοι καιροί παραήταν παραγωγικοί …. 🙂

Bandcamp page (with sound and merchandise)

__________________________________________________________________________________________

And some reviews (sorry, no translations)
Και μερικές κριτικές (συγνώμη, χωρίς μετάφραση)

Frans de Waard in Vital Weekly:

COSTIS DRYGIANAKIS/LAMBROS ZAFEIROPOULOS – κ/λ (LP by Hxoi Kato Apo To Spiti)

Let’s hope some of this can be read, when it is send out, as I copied the Greek title straight of the bandcamp page from the label of which the name means something like ‘sounds under the house’, and the ‘κ’ stands for ‘in-between’ and is composed by Drygianakis and ‘λ’ stands for ‘Nocturno’ and is composed by Zafeiropoulos. I don’t believe I heard of him before, but I surely know Drygianakis, of whose group Optical Musics I recently reviewed a double CD (see Vital Weekly 1079). I started with his side, which is a piece for a small orchestra involving a bunch of people on voice, bass, balafon, percussion, electronics, trumpet and there is even credit for ‘kitchen’, as played by Olya Gluschenko. Drygianakis has the credit for ‘everything else’, by which I think he means mixing, editing and guiding directions on how to perform this piece of music. The music has an interesting non-directive feel to it. It flows by but in a totally odd way. I can imagine all of the sounds recorded on a multi-track machine, with individual players not necessarily knowing what the others are doing and with Drygianakis acting as a conductor in the end moulding and melting this together into a swirl of modern classical music, but at the same time sounding improvised and like experimental rock music, and making a very refined piece of music.

Zafeiropoulos’ side is also played by a group of people, albeit a bit smaller and perhaps a bit more conventional, with clarinet, guitar, trumpet, accordion, lullaby and feedback. Zafeiropoulos had guitar lessons, but preferred the drums. He was a member of Adrasteia, Persona Non Grata and Inner Sleeve, all in the Greek city of Volos, where he’s from. It’s there where he also did his field recording that is the start of this composition, which is, compared to Drygianakis’ piece a much more straightforward piece of improvised playing. The clarinet plays an important role and later on the guitar appears, partly on distortion and everything is a repeat on a repeat mission, playing the same thing over and over again, only gradually making changes, building towards a crescendo in the middle, and then taking all of that apart again later on ending on the street where it all started. Not bad, but perhaps a bit too simplistic I thought. Compared to the more mysterious side by Drygianakis this was a walk in the park (well, the streets then), and the other was more a nocturnal piece at a haunted house, come to think of it.

http://www.vitalweekly.net/1089.html

___________________________________________________________________________________________

Ο Φώντας Τρούσας στο Δισκορυχείον

ΛΑΜΠΡΟΣ ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΣ – ΚΩΣΤΗΣ ΔΡΥΓΙΑΝΑΚΗΣ split LP με ηλεκτρονικά και άλλα στοιχεία

Το «λ/κ» [Hxoi Kato Apo To Spiti, 2017] είναι ένα split LP, το οποίο ανήκει, ανά πλευρά, σε δύο πειραματιστές. Στον νεότερο Λάμπρο Ζαφειρόπουλο (η πλευρά λ) και στον παλαιότερο Κωστή Δρυγιανάκη (η πλευρά κ). Το άλμπουμ, που περιέχει και ένθετο, είναι κομμένο σε 330 αντίτυπα και είναι τυπωμένο σε βινύλιο 180 γραμμαρίων. Πρόκειται, δηλαδή, για μια στιβαρή έκδοση, που περιέχει το ίδιο στιβαρές και δυναμικές μουσικές, με προφίλ όχι κατ’ ανάγκην εικονοκλαστικό και «δύσκολο».

Η πλευρά του Ζαφειρόπουλου είναι ένα track. Ένα track, που αποδίδεται από συγκρότημα –έστω και άτυπο και ανεξαρτήτως αν βρέθηκαν ή όχι όλοι οι μουσικοί να ηχογραφούν μαζί– αφού εδώ ακούμε τρομπέτα, κλαρίνο, κιθάρα, ακορντεόν, feedbacks από το Σπύρο Χαρμάνη, φωνές (ένα νανούρισμα στο τέλος) και βεβαίως «όλα τα υπόλοιπα» από τον ίδιο τον Ζαφειρόπουλο (στα «υπόλοιπα» να βάλουμε οπωσδήποτε τα ηλεκτρονικά, τη διαχείριση των field recordings, την επεξεργασία τους και ό,τι άλλο…). Το άκουσμα έχει ενδιαφέρον, που ξεπερνάει τα όρια τού… σκληρού πειραματισμού, καθώς δεν είναι αυτοαναφορικό και ανατροφοδοτούμενο, διαθέτοντας σαφή αφηγηματικά στοιχεία – που μπορεί να μη «λένε» κάποια συγκεκριμένη ιστορία, έχουν όμως μια ροή, η οποία παρακολουθείται με άνεση. Θα μπορούσε να μιλήσει κάποιος, ίσως πιο πεζά, για ένα είδος πειραματικού rock, με στοιχεία jazz, ηλεκτρονικά, kraut,
ambient κ.λπ., καθώς η σύνθεση του Ζαφειρόπουλου δεν φείδεται τέτοιων προσανατολισμών. Απεναντίας, όσο κυλάει στο χρόνο, αυτό το experimental rock εγώ-θα-το-πω άκουσμα, αποκτά ακόμη πιο σαφή χαρακτηριστικά, χωρίς ποτέ να απομακρύνεται από τον υπαινιγμό και το πείραμα.

Στην περίπτωση του Δρυγιανάκη τώρα (πλευρά κ) τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά, χωρίς πάντως να έχουμε και κάτι τελείως διαφορετικό ως «πνεύμα» (είπαμε “split”, αλλά θα πρέπει να τηρούνται και κάποια minimum όρια κι ένα αρχικό πλαίσιο, που, εδώ, τηρούνται και-με-το-παραπάνω). Εξάλλου, είναι κι εκείνο που αναφέρει ο ίδιος ο Δρυγιανάκης στο ένθετο… πως ό,τι ακούμε «δημιουργήθηκε στο διάστημα από τον Νοέμβρη του 2016 έως τον Γενάρη του 2017 εμπνευσμένο από την δουλειά του Λάμπρου Ζαφειρόπουλου». Έτσι κι εδώ ο Δρυγιανάκης έχει τη στήριξη μιας ομάδας, την οποίαν αποτελούν πρόσωπα που χειρίζονται ηχογραφήσεις (υπάρχει προηχογραφημένο υλικό δηλαδή), «κανονικοί» μουσικοί που παίζουν τρομπέτα, μπάσο, μπάλαφον και κρουστά, ο ίδιος ο Ζαφειρόπουλος συμμετέχει στα ηλεκτρονικά, με τον Δρυγιανάκη να «διευθύνει» και να είναι υπεύθυνος για όλα τα υπόλοιπα. Έτσι λοιπόν η πλευρά «κ» μπορεί να μην έχει τη «ροκ αντίληψη» τής «λ», διατηρεί όμως κι εκείνη, στην αρχή της, ένα έντονο αλλά abstract ηλεκτρονικό κλίμα, το οποίο χαμηλώνει στην πορεία, καθώς θόρυβοι, φωνές και άλλες συμβολές αποκτούν «ίσα δικαιώματα». Κάπου το μπάσο του Καλτή (συνεργάτης του Δρυγιανάκη από τα χρόνια της Οπτικής Μουσικής), κάπου μια «επικίνδυνη ηρεμία», κάπου η τρομπέτα της Ζάρδα… όλα προετοιμάζουν το τελευταίο, ας το πούμε έτσι, μέρος του «κ», που έχει ανεβασμένο volume, διατηρώντας μια συνεχή ηλεκτρονική (ή και κάπως ηλεκτροστατική) ροή, που «σπάει» από φωνές, ήχους (ραδιόφωνα) και άλλους διάφορους θορύβους. Άκουσμα, που συμπληρώνει σε κάθε περίπτωση την ηχοθήκη του βολιώτη πειραματιστή.

https://diskoryxeion.blogspot.gr/2017/07/split-lp.html

___________________________________________________________________________________________

Ο Xάρης Συμβουλίδης στο Avopolis

Σε πρώτο πλάνο, το κ/λ είναι μια συγκατοίκηση που ανατρέπει τα δεδομέναμε τα οποία την πλησιάζεις: ενώ ξέρεις καλά το κ της υπόθεσης –τον πολυπράγμωνα Κωστή Δρυγιανάκη– κινητήριος μοχλός αναδεικνύεται το λ της όλης ιστορίας, ο νεότερος δηλαδή και όχι ανάλογα γνωστός Λάμπρος Ζαφειρόπουλος.
Όχι μόνο είναι δική του η πρωτοβουλία αυτού του δίσκου (που κυκλοφορεί σε 330 αντίτυπα βινυλίου 180 γραμμαρίων), βρίσκουμε επιπλέον και τον Δρυγιανάκη να εμπνέεται από το έργο του για τα όσα σκαρώνει στην πλευρά που του αναλογεί. Aπό την άλλη, βέβαια, και ο Ζαφειρόπουλος φιλοτεχνεί την έτερη πλευρά του άλμπουμ υπό τη δημιουργική καθοδήγηση του Δρυγιανάκη και του Σπύρου Χαρμάνη (ο οποίος συμμετέχει στην ηχογράφηση και ως μουσικός, προσφέροντας το feedback που ακούμε).
Σε δεύτερο πλάνο, έχουμε εδώ ένα split album με κάμποσες ενδιαφέρουσες «γωνιές». Μια δουλειά ουσιώδους πειραματισμού ιδιαιτέρως χρήσιμη σε μια δισκογραφική εποχή κατά την οποία ο ευρύτερος χώρος που προσδιορίζεται έτσι τείνει να χάσει το μέτρο του, μπουρδουκλωμένος σε πλειάδα εκδόσεων που αναπαράγουν ευκολίες ή που δεν έχουν στ’ αλήθεια κάτι να πουν.
Η πλευρά του Δρυγιανάκη τιτλοφορείται «Inbetween» και ξεκινά με ήχους υποβλητικούς, μυστηριώδεις: αν αφεθείς, νομίζεις ότι ακούς το λιτό soundtrack ταινίας επιστημονικής φαντασίας, όπου κάποιο αστρόπλοιο κινείται αργά στη βουβή απεραντοσύνη του Διαστήματος.
Στη συνέχεια βέβαια αλλάζουν τα πρόσωπα και οι διαθέσεις και η γνώριμη αισθητική του Βολιώτη δημιουργού γίνεται πιο φανερή, ειδικά στη χρήση της ανθρώπινης φωνής, που μπαίνει έτσι ώστε να φαίνεται σαν ραδιάκι το οποίο παίζει χαμηλά κάπου στο βάθος. Ένα ιδιαίτερο σημείο είναι εκείνο όπου αναδύεται από το φόντο η τρομπέτα της Αγάπης Ζάρδα, άξια προσοχής είναι όμως και η πραγματικά ξεχωριστή χροιά την οποία δίνει το μπαλαφόν της Ζένια Κουζνετσόφ· πρέπει επίσης να σημειωθεί και η συμμετοχή του ίδιου του Ζαφειρόπουλου στα ηλεκτρονικά. Έχουμε γενικά έναν διαφοροποιημένο Δρυγιανάκη σε σύγκριση με όσα ξέρουμε, απόδειξη ότι μπήκε πράγματι στον κόπο για έναν διάλογο με το έργο του Ζαφειρόπουλου.Ο Ζαφειρόπουλος δουλεύει κατά τρόπο ανάλογο του Δρυγιανάκη, κοιτάζει όμως προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Στη δική του πλευρά («Nocturno») έχουμε ένα πόνημα επεξεργασμένο στο στούντιο, μα βασισμένο σε ηχογράφηση πεδίου (field recording) σε μια ταράτσα στο κέντρο του Βόλου –από τις 4.23 ως τις 5.01 το πρωί της 29ης Ιουλίου 2015, όπως σημειώνεται. Σε υποδέχεται ο καταπραϋντικός ήχος από ένα τριζόνι, το τρι/τρι του οποίου σπάει από το πέρασμα ενός μηχανοκίνητου οχήματος· ανάμεσα σε αυτά, αρχίζει να αναδύεται και το κλαρίνο του Ορφέα Κάππα, για να σβήσουν όλα στη συνέχεια και να ηχήσει σόλο, πριν μπουν και τα υπόλοιπα όργανα σιγά-σιγά στον χορό: η τρομπέτα της Ζάρδα, η κιθάρα του Ευάγγελου Κυρατζόγλου, το ακορντεόν της Νικολέτας Φορλίδα.
Σε σύγκριση με την πλευρά του Δρυγιανάκη, η πλευρά του Ζαφειρόπουλου δείχνει πιο «τακτοποιημένη», όπως και βασισμένη σε πιο «συνηθισμένα», άρα και πιο οικεία, όργανα: το κλαρίνο που προαναφέραμε, λ.χ., διαθέτει κεντρικό ρόλο, τον οποίον και επιτελεί άψογα. Ίσως λοιπόν σε κάποιους βαθιά χωμένους στον πειραματισμό να φανεί «εύκολη» ή έστω λιγότερο μυστηριώδης, αν και δεν πρέπει νομίζω να χαθεί από την όλη εικόνα η αβίαστη προσβασιμότητα που τη διακρίνει.
Σε κάθε περίπτωση, και παρά τους βίους παράλληλους, η τελική εντύπωση είναι αυτή των δύο όψεων του ίδιου νομίσματος: λίγος Δρυγιανάκης παρείσφρυσε στον Ζαφειρόπουλο, λίγος Ζαφειρόπουλος μετατόπισε κατά τι τη δρυγιανάκια τροχιά, ο ακροατής μένει σίγουρα ευχαριστημένος από τις ζυμώσεις.

http://www.avopolis.gr/albums/greek-albums/61177-drygianakis-zafeiropoulos-kl

__________________________________________________________________________________________

Interview by Vittore Baroni for the Italian magazine Blow UP.

Titolo di esordio in vinile a tiratura limitata dell’etichetta Hxoi Kato Apo To Spiti è uno split album e al tempo stesso una collaborazione tra i due compositori e musicisti greci Costis Drygianakis (vedi Optical Musics, BU #230-231) e Lambros Zafeiropoulos, che si coadiuvano reciprocamentenelle registrazioni effettuate con piccoli ensemble elettro-acustici. La κ-side Inbetween firmata da Drygianakis è un rarefatto studio in crepuscolare minimalismo ambient, con sofisticate trame di aerei drone elettronici, sommesse lamentazioni di tromba e voci sporcate da interferenze radio e coaguli percussivi, in ammirevole equilibrio tra compostezza “classica” e sperimentazione dalle radici avant-rock-industrial. La λ-side Nocturno, composta da Zafeiropoulos, è invece una pièce di libera improvvisazione di stampo più convenzionale, con ben discernibili i contributi di chitarra distorta, clarinetto, synth e altri strumenti solisti, avviluppati in pigri crescendo e in una trasognata condizione di prolungata attesa. (7)